‘The Gap’ en de roots van mijn ontdekkingen

Help ons door dit artikel met anderen op je social media te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

De mensen hebben ogen maar ze gebruiken ze niet.

Mijn theorie genaamd ‘The Gap’, over de kosmische  constructie, is gebaseerd op een reeks van vindingen die ik heb gecombineerd en gededuceerd tot een geheel waarin ik de kosmos een gans andere vorm geef als welke men tot hiertoe aannam.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Vroeger, vijftig jaar geleden, werkte ik in de bouw bij mijn vader. Als beginneling kreeg ik de minder leuke klusjes, zoals het hakken van sleuven en gaten in de muren. Daarbij viel me op dat het puin, de gebroken stukken steen, ergens eenzelfde patroon van breuken vertoonde. Nametend kwam ik tot de slotsom dat er een serie hoeken, zowel over de rand der breuk als het vlak ervan, telkens weer terug kwam. Die heb ik in groepen, of kolommen, ingedeeld.

Later kwam dat van pas, terwijl ik de aardse globe en zijn tektonische schollen bestudeerde, en daar dezelfde breukhoeken tegenkwam en vergeleek met mijn lijsten. Dat patroon van vergelijkbare breuken werd verder gezet in de bergketens en de riviervertakkingen. Ook had ik de kans om in het veld met gradenbogen, waterpassen en een kompas datzelfde, niet alleen vlak maar ook driedimensionaal in hellingen en bergwanden, terug te vinden.

Mag ik je vertellen dat ik een hele vracht keien, gravel, rotsen en kristallen heb nagemeten en daar een theorie uit heb gedistilleerd? Dit leidde tot de slotsom dat de materie zich vormt over magnetische velden, onder sturing van allerlei invloeden (welke te ingewikkeld zijn om hier te verhalen). Maar van belang is dat er twee groepen zijn. Elke groep is een waaier van 18 velden van 20 graden. Deze overlappen elkaar met een verschil van 10 graden. Dat is het verschil van 10 graden tussen de gradering van een patroon op de equator, en de andere naar de Noordpool gericht.

Een meer ingewikkeld en beter patroon dat ik gebruik, is gebaseerd op een waaier van 22 delen van 0,142857142857>tot in het oneindige. In feite gebaseerd op een π en een tiendelige breuk. Dit patroon is omnipotent en in alles aanwezig, en door zijn drievoudige onderverdeling zowel in micro- als macrokosmos identiek.

Ik gebruik de formule om aan te geven dat de 3-delige structuur te berekenen valt onder M=m.3 . Een indicator is daarbij de sneeuwvlok en zijn (oblong) hexagonale verdeling, in zes driehoeken van 60 graden. Men moet die 60-gradenvelden zien als 1 der 4 vlakken van een tetraëder, of viervlaks driehoekpiramide, of volume. Als men deze nu binnen een bolvorm tegen elkaar wil rangschikken komt men dus overal na het aaneenschakelen van 5 tetraëders een verschil van 10 graden tegen.

Nu moet men dat systeem niet zien als een starre structuur van dit soort driehoeken en piramides, maar als een pulserende structuur, met  daar waar de ribbes elkaar raken een  punt waar materie (van welke orde van grootte dan ook) zich bevindt.  Om deze ‘gap’ te ontwijken bewegen deze magnetische velden over en weer in een kinetische magnetische strijd onderling naar alle richtingen in de ruimte. Dat houdt het eeuwig in beweging.

Deze structuur laat zijn sporen overal na. In elk object van materie, in geo- en biofacten. Het geeft tekening en constructiestructuur aan zowel planten als rotsblokken. Alle zaken die om je heen bestaan zijn zo opgebouwd. En als je je ogen gebruikt nadat ik ze voor je heb geopend, dan zie je het voor jezelf. Je zult daarna nooit meer naar materie kijken zoals je nu doet. Het zal je leven en bestaan een grotere diepgang geven dan je ooit beseffen zult.

Met hoogachting
F.L. ‘ZOOY’ Verstiggel

Lees meer over: