Wat als we in een computersimulatie leven?

Help mee door deze info met anderen op je social media te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Volgens sommige theorieën leven we in een computersimulatie. De huidige stand van de wetenschap stelt dat de Plancklengte de kleinste lengte is die in onze kosmos voorkomt.

De Plancklengte of kwantumlengte is ongeveer een honderd triljoenste deel van de middellijn van een proton.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Stel je voor dat een proton opgeblazen zou worden tot de grootte van de gehele Melkweg. Een planckdeeltje zou op deze schaal dan de grootte hebben van een mens.

Bewegingsillusie

We kennen daarnaast ook het begrip Plancktijd, de kleinste betekenisvolle lengte van tijd. De Plancktijd is gelijk aan de tijd die licht nodig heeft om een Plancklengte af te leggen.

Alles in de wereld bestaat net als pixels op een computerscherm uit individuele onderdelen. Tijd is op de Planckschaal niet continu, maar bestaat uit individuele momenten. Voor ons lijkt het echter alsof tijd en ruimte wel continu zijn.

Er zijn minimaal 24 frames per seconde nodig voor het menselijk brein om individuele frames als een vloeiende beweging te ervaren. Films berusten op een bewegingsillusie. Onze hersenen proberen altijd samenhang aan te brengen in aangeboden prikkels. Door in hoog tempo stilstaande beelden achter elkaar te projecteren, bijvoorbeeld 24 beelden per seconde, lijkt het of opeenvolgende beelden een beweging weergeven.

Kwantumgetal

Uit de kwantummechanica blijkt dat een foton, een lichtdeeltje, bestaat in een waarschijnlijkheidsgolf. Fotonen transformeren pas op het moment dat een waarnemer zijn bewustzijn erop richt.

Fotonen zijn vrijwel identiek. Elektronen zijn daarentegen allemaal uniek. Elk elektron in het universum is een unieke entiteit en heeft een specifiek kwantumgetal. Twee identieke fermionen kunnen bijvoorbeeld niet dezelfde kwantumtoestand bezetten. Om te veranderen moet een elektron eerst een ander kwantumgetal krijgen.

In onderstaande video wordt dit uitsluitingsprincipe van Pauli nader toegelicht door Brian Cox, die zegt dat alles met elkaar verbonden is.

Een kunstmatig universum zou de Fermiparadox oplossen. Het is goed mogelijk dat we een spel spelen en dat alles één grote simulatie is. Wellicht zijn de ruimtewezens systeembeheerders. God wordt ineens ‘god’ omdat we misschien wel zijn gemaakt door een groep zeer intelligente programmeurs.

We hebben geen ‘god’ meer nodig. We hoeven alleen maar het programma te begrijpen om onze eigen realiteit te creëren en het systeem in ons voordeel te gebruiken.

Naar verluidt probeerde Jezus dit geheim al over te brengen aan zijn volgelingen:

Toen ze de volgende dag uit Betanië vertrokken, kreeg hij honger. Hij zag in de verte een vijgenboom die in blad stond en ging erheen in de hoop iets eetbaars te vinden, maar toen hij bij de boom gekomen was, vond hij geen vruchten; het was namelijk nog niet de tijd voor vijgen. Hij zei tegen de boom: ‘Nooit ofte nimmer zal er nog iemand vruchten van jou eten!’ Zijn leerlingen hoorden dit.

Toen ze ’s morgens vroeg weer langs de vijgenboom kwamen, zagen ze dat hij tot aan de wortels verdord was. Petrus herinnerde zich het voorval en zei: ‘Rabbi, kijk, de vijgenboom die u vervloekt hebt, is verdord.’ Jezus zei tegen hen: ‘Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,” en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen.

Bron: Viewzone.com

Gerelateerd:

• Parallelle universa: veel verschillende werelden (video)
• Het universum is een ‘gigantisch brein’
• We kunnen testen of we in een computersimulatie leven
• Leven we in een virtuele werkelijkheid?
• Computersimulatie: Zonnestelsel had ooit extra planeet

Lees meer over: