De vergeten kant van orgaandonatie

Help ons door dit met iedereen op je socials te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Sinds 1998 worden we jaarlijks ondergedompeld in de ‘week van de donor’. Onze aandacht wordt getrokken door slechts één vraag: ben jij al donor?

Vervolgens zie je alleen maar mensen die ja zeggen. Faliekante onzin, want als je inderdaad donor bent, verschijn je met deze boodschap niet meer voor de camera.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

In deze campagne wordt onmiddellijk de zwakte van al die zich herhalende campagnes blootgelegd. Je bent geen donor door voor een camera te roepen dat je het bent. Je bent zelfs geen donor door je te laten registreren als zodanig. Zelfs dán heb je minder dan een half procent kans donor te worden. Valt er niet iets meer over te zeggen dan die ene vraag? Zou het niet wat netter zijn er ook wat inhoudelijke informatie aan toe te voegen?

De Wet op de orgaandonatie biedt ons aan ons als orgaandonor te laten registreren. Dit aanbod mogen we afslaan en veel Nederlanders doen dit ook. Ongeveer twee derde heeft zich totaal niet laten registreren en van die andere groep heeft iets meer dan de helft ‘ja’ laten registreren. Kennelijk valt dat tegen, want waarom worden we anders steeds opnieuw met campagnes overgoten? Ook een actie als ‘twee miljoen handtekeningen’ heeft bij lange na geen twee miljoen handtekeningen opgeleverd, ondanks de inzet van bekende Nederlanders als Paul de Leeuw, Hanneke Groenteman, Giel Beelen, Femke Halsema en Fatma Koser Kaya.

ADR

Eind 2012 kwam Pia Dijkstra namens D66 met de aankondiging een nieuw wetsontwerp te gaan maken voor een dwingender systeem, een systeem van ‘Actieve Donor Registratie’ (ADR). Dit houdt in dat ik automatisch als orgaandonor word geregistreerd als ik niet aangeef dit niet te willen. Klinkt sympathiek als we al die mensen in gedachte nemen die op een orgaan wachten en die met een zekere regelmaat in beeld worden gebracht. Het is werkelijk een heftige opgave om met falende organen te moeten leven en de wens naar een orgaantransplantatie is vanuit het perspectief van een potentiële ontvanger heel begrijpelijk. Echter, zijn wij wel voldoende en juist geïnformeerd over wat een orgaandonor is? Dachten we aanvankelijk simpelweg dat een orgaandonor dood is, nu blijkt dit geenszins het geval te zijn. Vanuit de medische wereld in binnen- en buitenland komen steeds meer aanwijzingen dat een orgaandonor nog leeft.

De Braziliaanse hoogleraar klinische neurologie en neurochirurgie Cicero Coimbra claimt elders in dit nummer dat hij met een juiste behandeling enige potentiële orgaandonoren die hersendood verklaard waren weer tot bewustzijn heeft gebracht. Dit heeft verstrekkende consequenties. Dit betekent namelijk dat organen verwijderd worden uit een levend mens van wie wij denken dat hij niet meer bij bewustzijn is, maar de werkelijkheid zou wel eens heel anders kunnen zijn. Welke ervaring moet een dergelijke ingreep voor de betrokkene zijn?

Dood? Levend!

Zijn onze politici en campagnevoerders van deze informatie op de hoogte? En al die partijen die zich sterk maken voor orgaandonatie? ‘Hersendood’ vormt de basis voor orgaandonatie, maar het is opvallend dat dit begrip in geen enkele campagne wordt genoemd en uitgelegd. De Wet op de orgaandonatie spreekt over ‘stoffelijke overschotten’ die beademd worden. Velen van ons hebben hier nooit van gehoord. Hersendood en stoffelijk overschot in de context van orgaandonatie zijn niets meer en niets minder dan bedrog. Hoe zit het met de kennis hiervan bij onze politici? Weten zij dat er medisch specialisten en operatieassistenten zijn die weigeren nog langer aan orgaantransplantaties mee te werken omdat naar hun waarneming de donor niet dood is? Is bij hen het verhaal bekend van de hersendood verklaarde neuroloog die na een bijna-doodervaring weer bij bewustzijn kwam?

Is bij hen bekend dat deze stoffelijke overschotten voeding en medicijnen krijgen en hierop reageren? Dat ze vaak hoge koorts ontwikkelen? Dat mannelijke stoffelijke overschotten een erectie kunnen krijgen? Waarom wordt door politici en in campagnes met geen woord gerept over de twaalf hersendood verklaarde zwangere vrouwen die allemaal na ongeveer een maand een levend kind ter wereld hebben gebracht? Wat houdt dood in als zich in deze vrouwen een levend mens ontwikkelt? Weten ze ook dat deze stoffelijke overschotten plotseling afwerende armgebaren maken als de uitname-operatie gaat beginnen? En dat de bloeddruk en hartfrequentie op dat moment aanzienlijk stijgen?

Stoffelijke overschotten? Welk echt stoffelijk overschot kan beademd worden? Of plotseling weer tot leven komen? Uit de vele gesprekken die ik met artsen heb gehad, heb ik begrepen dat een stoffelijk overschot onmogelijk beademd kan worden, geen kind kan voortbrengen en zeker niet opnieuw tot leven kan komen. Waarom wordt deze informatie door onze politieke beleidsmakers voor ons achtergehouden?

De rest van het artikel kun je verder lezen op Spiegelbeeld.nl

Gerelateerd:

• Nieuwetijdskinderen kunnen aan de slag met vorige levens
• Boodschap van de Sfinx
• Zwarte zalf: scalpel uit de natuur onder vuur
• Is zout echt fout?
• Van staatsschulden naar staatsgulden

Lees meer over: