De vernietigingskampen van Eisenhower in de Tweede Wereldoorlog. Dit mag u van de overheid niet weten

Help ons door deze info met vrienden op je social netwerk te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Als we Hollywood mogen geloven, was de Tweede Wereldoorlog een ‘goede oorlog’ waarin de Verenigde Staten ten strijde trokken om de democratie en de vrijheid in Europa en elders in ere te herstellen.

De waarheid is een stuk complexer. Je hoort namelijk vrijwel nooit iets over de massamoord op Duitse soldaten in de vernietigingskampen van de geallieerden.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

In dit artikel gaan we dieper in op die dodenkampen.

Niet langer beschermd

Op 10 maart 1945 classificeerde Dwight Eisenhower, de opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in Europa, Duitse soldaten die gevangen waren genomen niet als krijgsgevangenen, maar als ‘ontwapende vijandige troepen’.

Van het ene op het andere moment werden ze niet langer beschermd door internationale wetten.

De geallieerden vermoordden naar schatting zo’n één miljoen Duitse krijgsgevangenen door ze uit te hongeren.

De Canadese schrijver en publicist James Bacque schreef in zijn boek ‘Other Losses’ voor het eerst over deze gruweldaad van de geallieerden.

Zo’n één miljoen mannen

Het voorwoord is geschreven door dr. Ernest F. Fisher jr., een gepensioneerde kolonel en vooraanstaand legerhistoricus.

Hij schreef dat vijf miljoen Duitse soldaten in de Amerikaanse en Franse zones schouder aan schouder in kooien met prikkeldraad werden gepropt.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat er binnen de kortste keren allerlei ziektes uitbraken.

De krijgsgevangenen stierven al snel aan de gevolgen van ondervoeding en ziekte.

“Na april 1945 vermoordden het Amerikaanse en Franse leger zo’n één miljoen mannen, waarvan de meesten in Amerikaanse kampen zaten,” aldus de historicus.

Vier decennia verborgen

Informatie over deze ongekende tragedie lag meer dan vier decennia verborgen in het archief van de geallieerden.

Pas in 1986 stuitte Bacque per toeval op deze informatie toen hij onderzoek deed naar een Franse verzetsheld, Raoul Laporterie, die 1600 vluchtelingen had gered van de nazi’s.

Laporterie was in 1946 bevriend geraakt met een Duitse soldaat, Hans Goertz, die hij uit een Frans gevangenenkamp had gehaald om voor hem te komen werken.

Goertz verklaarde: “Laporterie heeft mijn leven gered aangezien een kwart van de mannen in dat kamp in een maand tijd was gestorven.”

Bacque kwam tot de ontdekking dat Goertz werd vastgehouden in een drietal kampen die onderdeel uitmaakten van een systeem van in totaal 1600 kampen die allemaal even erg waren.

Het eerste harde bewijs

Hij stuitte op het eerste harde bewijs voor Amerikaanse vernietigingskampen op Europese bodem.

Het bewijs was weggemoffeld in legerrapporten onder het kopje ‘Other Losses’ oftewel ‘overige verliezen’.

Bacque kwam in contact met Fisher en samen doken ze in het Amerikaanse nationaal archief en het archief van de George C. Marshall Foundation in Virginia.

Ze kwamen documenten tegen die lieten zien dat de Amerikaanse en Britse overheid in 1944 plannen hadden uitgewerkt om miljoenen Duitse burgers te laten verhongeren.

De Amerikanen doodden meer mensen in de vernietigingskampen dan het Duitse leger tussen juni 1941 en april 1945 aan het front, schrijft kolonel Fisher.

Een show

Hij zat in een Amerikaanse legercommissie die onderzoek deed naar vermeende oorlogsmisdaden door Amerikaanse soldaten in 1945.

Later zei hij dat de commissie slechts een ‘show’ was.

Bacque analyseerde de documenten over de vernietigingskampen met kolonel Philip S. Lauben, de chef van het hoofdkwartier van de opperbevelhebber van de geallieerde troepen in Noordwest-Europa (SHAEF).

Ze kwamen tot de ontdekking dat slechts 0,1 procent van de gevangenen levend uit de kampen kwam.

In de kampen stierven niet alleen mannen, maar ook vrouwen en kinderen.

Na het bestuderen van de documenten concludeerde Bacque dat er in ieder geval 790.000 en vrijwel zeker meer dan 900.000 mensen zijn omgekomen in de kampen, waarschijnlijk zelfs meer dan een miljoen.

Hulporganisaties zoals het Rode Kruis kregen geen toegang tot de Amerikaanse kampen.

Door de ogen van een kampbewaker

De Amerikaanse soldaat Martin Brech moest begin april 1945 een gevangenenkamp nabij Andernach bewaken.

Het ‘kamp’ was niet veel meer dan een veld met prikkeldraad eromheen. De gevangenen hadden geen dekens of jassen. Ze sliepen in de modder.

“Velen smeekten ons om voedsel en stierven voor onze ogen,” schreef Brech. “We hadden genoeg voedsel, maar deden niets om te helpen.”

De jonge soldaat deed zijn beklag bij zijn officieren, maar kreeg te horen dat ze strikte orders hadden gekregen.

Toen hij toch wat voedsel naar de gevangenen gooide, dreigde één van de officieren hem dood te schieten.

Hij dacht dat de officieren bluften totdat hij zag hoe één van hen zijn pistool leegschoot op een groepje Duitse vrouwen.

“Toen ik vroeg waarom hij dat had gedaan, mompelde hij: ‘om te oefenen’,” schreef Brech. “Ik besefte op dat moment dat ik te maken had met koudbloedige moordenaars die gevuld waren met haat.”

Brech zag vrachtwagenladingen vol lichamen uit het kamp komen, maar kreeg nooit te horen hoeveel het er waren of waar en hoe ze werden begraven.

Het Morgenthau-plan

Korporaal Daniel McConnell werd naar een Amerikaans legerkamp in Heilbronn gestuurd, waar hij de gevangenen massaal heeft zien sterven.

Hij zag ook hoe de gevangenen met bulldozers in massagraven werden gegooid.

McConnell moest erop toezien dat voor iedere gevangene een overlijdensakte werd ondertekend.

Na de oorlog werd hij gediagnosticeerd met posttraumatische stressstoornis.

Generaal-majoor Richard Steinbach stond aan het hoofd van diverse Amerikaanse gevangenenkampen nabij Heilbronn.

In zijn memoires schrijft hij dat de omstandigheden in de kampen verschrikkelijk waren.

“De oorzaak hiervan was het Morgenthau-plan,” schreef hij. “[Minister van Financiën] Morgenthau reageerde zijn woede af op Duitsland door deze mannen uit te hongeren.”

Eén groot vernietigingskamp

“Hij was uit op wraak,” vervolgde hij. “Franklin D. Roosevelt, de president die dit plan goedkeurde, was natuurlijk ook verantwoordelijk.”

Generaal Withers A. Burress kreeg ook een aantal kampen toegewezen. De omstandigheden waren daar ongeveer net zo erg.

In Frankrijk waren ook Amerikaanse vernietigingskampen opgezet.

De gevangenen kregen alleen een klein beetje voedsel. Ze hadden geen toegang tot medicijnen, kleding, enzovoorts.

Kolonel Philip Lauben zei later dat de Amerikaanse en de Franse kampen in het departement Vosges ‘één groot vernietigingskamp vormden’.

Media gecensureerd

De geallieerden mochten zich helemaal uitleven op de Duitsers.

Luitenant-kolonel Barnes schreef dat dronken Franse legerofficieren in Andernach op een nacht in hun jeep door het kamp reden en hun stengun leegschoten op de gevangenen.

Na de val van de Sovjet-Unie bleek uit documenten in het archief van de KGB dat er ook honderdduizenden Duitse gevangenen zijn gestorven in Sovjet-kampen.

De andere geallieerden, de Britten en de Canadezen, zorgden beter voor hun krijgsgevangenen.

In de Britse en Canadese kampen beschikte men over het algemeen over genoeg voedsel en beschutting.

Hoe zijn deze oorlogsmisdaden al die tijd verhuld gebleven? Nadat Duitsland in 1945 was verslagen, werden gelijk de Duitse media gecensureerd door de overwinnaars.

Opgeruimd

Journalisten en schrijvers moesten ‘het Westen’ steunen.

In de westerse media mochten geen verhalen verschijnen over de gruweldaden van de geallieerden.

Verhalen over Duitse oorlogsmisdaden werden wel vaak gepubliceerd.

Iedere keer als er een kamp in Duitsland werd ontdekt, haalde Eisenhower gelijk de media erbij.

De Amerikaanse overheid weigerde het Internationaal Comité van het Rode Kruis toegang tot de kampen met Duitse krijgsgevangenen, wat in strijd was met de Geneefse Conventie.

De gevangenen konden op deze manier op geen enkele manier kenbaar maken aan de wereld in wat voor erbarmelijke omstandigheden ze werden vastgehouden.

En zo werden ze jarenlang aan hun lot overgelaten, tot ze bijna allemaal waren ‘opgeruimd’.

Einde aan de leugens

Jean-Pierre Pradervand van het Internationaal Comité van het Rode Kruis gaf generaal Bedell Smith, de stafchef van Eisenhower, foto’s van uitgehongerde, stervende Duitse gevangenen in Thorée-les-Pins.

De foto’s verdwenen in het kantoor van Eisenhower.

Na de oorlog werd onder bondskanselier Konrad Adenauer een onderzoek ingesteld naar vermiste Duitse soldaten en burgers.

Op 31 maart 1950 werd aangekondigd dat er nog ongeveer 1,4 miljoen mensen vermist waren.

Naar schatting één miljoen van hen zijn volgens Bacque omgekomen in Amerikaanse en Franse kampen.

“Er moet een einde komen aan de leugens,” schreef Bacque. “We zijn in de westerse wereld bekend met wreedheden tegen de Armeniërs, Oekraïeners en de Joden. Maar over de wreedheden tegen de Duitsers mag je het niet hebben. Zijn Duitsers geen mensen in onze ogen?”

[Paul Craig Roberts]

Lees meer over:
Duitsland Eisenhower Europa Tweede Wereldoorlog