Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarGliacellen, naar het Griekse woord voor ‘lijm’, houden zenuwcellen in het brein bij elkaar en beschermen de cellen die onze gedachten en ons gedrag bepalen.
Wetenschappers konden echter nooit verklaren waarom ze ook prominent aanwezig zijn in de hersengebieden die worden geassocieerd met leren en geheugen.
Onderzoekers van de Universiteit van Tel Aviv (TAU) zeggen nu dat gliacellen grotendeels bepalen hoe het brein zich aanpast, leert en informatie opslaat. Volgens Maurizio De Pittà van TAU doen gliacellen veel meer dan het bijeen houden van de hersenen. Een mechanisme binnen de gliacellen sorteert bovendien informatie voor leerdoeleinden. “Gliacellen zijn als een soort opzichter van het brein,” zei De Pittà. “Door de synapsen te reguleren controleren ze de overdracht van informatie, waardoor de manier waarop het brein informatie verwerkt en leert wordt beïnvloed.”
De Pittà heeft samen met Vladislav Volman van de Universiteit van Californië in San Diego en Hugues Berry van de Universiteit van Lyon het eerste computermodel ontwikkeld dat de invloed van gliacellen op de synaptische informatieoverdracht meerekent.
Het model wordt uitgelegd in het tijdschrift PloS Computational Biology en kan helpen bij het onderzoek naar hersenaandoeningen als Alzheimer en epilepsie.
Sociaal netwerk
Het brein bestaat voornamelijk uit twee soorten cellen: zenuw- en gliacellen. Zenuwcellen sturen signalen die dicteren hoe we denken en hoe we ons gedragen door gebruik te maken van synapsen om de boodschap van de ene zenuwcel naar de andere over te brengen.
Gliacellen komen in overvloed voor in de hippocampus en de hersencortex, de twee hersengebieden die de meeste controle hebben over het vermogen van het brein om informatie te verwerken, te leren en te onthouden. Voor elke zenuwcel zijn er twee tot vijf gliacellen.
Het brein is als een sociaal netwerk. Zenuwcellen kunnen informatie versturen via de synapsen maar gliacellen dienen als een moderator, die bepaalt welke berichten worden doorgestuurd en wanneer. Deze cellen kunnen de informatieoverdracht in gang zetten of de activiteit van synapsen terugbrengen wanneer ze overactief worden. Ze bepalen in feite wat we wel en wat we niet willen weten.
Nieuwe therapieën
Vrijwel alle neurodegeneratieve aandoeningen hebben te maken met gliacellen. Bij epileptische aanvallen verspreidt de activiteit van zenuwcellen in een bepaald hersengebied zich naar andere locaties waar vervolgens de normale activiteit wordt verstoord. Dit kan gebeuren wanneer gliacellen er niet in slagen de synaptische informatieoverdracht te reguleren. Wanneer de hersenactiviteit daarentegen laag is kunnen gliacellen de informatieoverdracht stimuleren zodat verbindingen tussen zenuwcellen in stand worden gehouden.
“Steeds meer wetenschappers beginnen zich te realiseren dat je een gliacel nodig hebt om taken uit te voeren die zenuwcellen niet op een efficiënte manier in hun eentje kunnen afronden,” besloot De Pittà. “Het model kan gebruikt worden om de theorieën in de neurowetenschap te herzien.”
Bron: Healthcanal.com
Gerelateerd: Bewustzijn is zoveel meer dan hersenactiviteit
Interessant
