Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarTerwijl westerse media nog steeds overuren draaien om up-to-date te blijven over de terroristische aanslagen in Parijs, zijn de aanvallen door IS in Irak en Libanon stilletjes op de achtergrond gebleven.
Ook de ‘Facebook Safety Check’ was enkel beschikbaar gesteld in Parijs. Wij vroegen ons af waarom er met twee maatstaven wordt gemeten wanneer het gaat om terroristische aanslagen, zélfs wanneer deze door dezelfde organisatie zijn gepleegd.
Vrijdag 13 november is als een zwarte dag gemarkeerd voor Parijs. 129 mensen zijn omgekomen en er vielen 352 gewonden. IS heeft de aanslagen opgeëist.
Maar ook in Beiroet in Libanon zijn na een zelfmoordaanslag minstens 43 mensen omgekomen en 200 gewonden gevallen. Deze aanslag is eveneens opgeëist door IS. Nieuwszender Al Jazeera noemde het ‘de ergste aanslag in jaren in Libanon’.
In de Iraakse hoofdstad Bagdad zijn er 21 doden en 46 gewonden gevallen na een aanslag tijdens een uitvaart. Deze aanslag is ook opgeëist door IS. Westerse media waren opvallend stil over deze gewelddadige aanslagen.
Waarom kregen de aanslagen in Parijs als enige de volledige aandacht? Had de hoeveelheid geweld die gebruikt is er iets ermee te maken? Bij alle drie de aanslagen werd er gebruikgemaakt van bommen, alle drie de aanslagen zijn opgeëist door IS en bij alle drie de aanslagen zijn er slachtoffers gevallen.
Toch werd de bevolking nauwelijks geïnformeerd over deze gebeurtenissen, hoewel het Midden-Oosten veel harder is getroffen door terroristische aanvallen. Volgens de Associated Press zijn er sinds de oprichting van ‘Islamitische Staat’ bijna dagelijks aanslagen in Irak door middel van bermbommen, zelfmoordterroristen en schietpartijen. Maar dit maakt het toch niet minder erg?
Held
Hoewel helden altijd (terecht) veel aandacht krijgen van de media, bleven ze bij Adel Termos tot kort geleden stil. Adel was afgelopen vrijdag op de markt met zijn jonge dochter en was getuige van de eerste explosie in Beiroet. Kort erna zag hij hoe een andere man zich voorbereidde op eenzelfde aanval, rennend richting een volle moskee. Hij haalde de terrorist onderuit waarna de bom tot ontploffing werd gebracht. Door zijn actie zijn honderden mensenlevens gered. Pas enkele dagen later werd zijn naam genoemd door de westerse media.
Facebook Safety Check
Direct na de aanslagen in Parijs schakelde Facebook de ‘Facebook Safety Check’ in. Mensen in Parijs konden zich ‘veilig’ markeren door middel van een knop.
Deze knop was niet beschikbaar na de aanslagen in Libanon, die een paar uurtjes voor de aanslagen in Parijs plaatsvonden.
Velen vragen zich af welke maatstaf er door Facebook wordt gebruikt voor het activeren van de knop. Wordt er wel met één maatstaf gemeten of zijn er verschillende? En wanneer precies wordt de knop ingeschakeld?
Ook de Libanese blogger Joey Ayoub vroeg zich dit af; zijn blog werd in korte tijd duizenden keren gedeeld.
Profielfoto’s
Niet alleen de Facebook Safety Check heeft voor de nodige ophef gezorgd. Ook de mogelijkheid om profielfoto’s te bewerken en een doorzichtige Franse vlag erop te zetten zorgde voor ophef. Er was geen mogelijkheid om voor de vlag van Libanon of Irak te kiezen, terwijl alle drie de landen slachtoffer zijn geworden van gewelddadige acties van IS.
In korte tijd hadden gebruikers van over de hele wereld een doorzichtige Franse vlag als profielfoto om te laten zien dat ze in solidariteit staan met de Franse slachtoffers.
De mogelijkheid om medeleven te laten zien voor de Libanese of Iraakse slachtoffers werd achterwege gelaten.
Wordt er op deze manier geen totaal verkeerd beeld geschetst? Waarom zijn aanslagen in het Westen erger dan in het Midden-Oosten? Wanneer de media het minder erg vinden, moeten wij dit dan ook minder erg vinden?
Wij leven mee met alle slachtoffers die zijn gevallen tijdens de aanslagen. Ook met de familieleden, vrienden, collega’s in zowel Parijs, als Beiroet en Bagdad. Elke dodelijke aanslag is er één te veel, maar laten we geen onderscheid maken bij dit soort afschuwelijke gebeurtenissen. Medeleven tonen is menselijk, onderscheid maken niet.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op De Stille Waarheid.
Interessant
