Bewustzijn

Het brein beperkt ons bewustzijn juist. Hoe een neurochirurg 180 graden draaide na een bijna-doodervaring

Help ons door dit met iederen die je kent op je socials te delen!
Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Neurochirurg Eben Alexander had in 2008 een bijna-doodervaring. Hij schreef erover in zijn bestseller Na dit leven: reizen door een tunnel, een ontmoeting met een lichtwezen, eindeloze liefde.

Professor Seth Gillihan van de Universiteit van Pennsylvania sprak onlangs met dr. Alexander over een relatie tussen bewustzijn en het brein die het conventionele wetenschappelijke denken volledig op zijn kop zet.

---Lees verder na dit advertentieblokje---
https://www.ninefornews.nl/wp-content/uploads/2024/02/bezwaarmaker.png

Alexander suggereerde dat het brein bewustzijn niet creëert, maar juist beperkt.

Bouwsteen

“Bewustzijn is iets fundamenteels,” zei hij. “Je kunt het niet zien als afgeleide van de materie in het brein.”

Dat zou betekenen dat bewustzijn niet ontstaat in het brein. Waar ontstaat het dan wel?

Volgens dr. Alexander is bewustzijn de bouwsteen van het universum.

180 graden gedraaid

Zijn bijna-doodervaring heeft ervoor gezorgd dat zijn zienswijze op de materiële wereld om ons heen 180 graden gedraaid is.

Eerder in zijn leven was hij er heilig van overtuigd dat bewustzijn niets meer was dan een verzameling chemische reacties in het brein.

Beperkt

Toch kon hij tijdens zijn bijna-doodervaring, toen zijn hersenen geen activiteit vertoonden, helderder waarnemen dan ooit.

Alexander is dan ook tot de conclusie gekomen dat bewustzijn niet voortkomt uit het brein, maar het bewustzijn juist beperkt.

Beluister het hele gesprek hier terug.

Boekentip: Na dit leven

[Psychology Today]

0 0 stemmen
Beoordeel dit artikel

Interessant

Vind je deze info goed?
Klik hieronder en deel het op je Socials!
+
Meld je aan op onze gratis PUSH meldingen
Aanmelden
?
+
Volg ons op ons gratis Telegram kanaal
Volg Ons
?
+
Steun ons met een vrijwillige bijdrage
Doneer
?

Robin de Boer

Robin de Boer (1983) heeft Economische Geografie gestudeerd aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij is sinds juni 2014 werkzaam als hoofdredacteur van NineForNews.
guest

7 Reacties
Oudste
Nieuwste Meeste stemmen
Inline Reacties
Alle reacties zien
Michel
Michel
4 jaren geleden

Precies. De innerlijke tiran, de tonal volgens Castaneda, knijpt ons bewustzijn dicht door onophoudelijk te enteren in de stijl van Mrs Bucket van “Keeping up appearances”. In momenten waarop we mentaal overtuigd zijn, dat we de volgende seconden dood zullen zijn, verlaat de tonal ons wezen, niet zonder eerst te proberen ons te bevriezen van angst, zodat we zeker ons lot niet ontsnappen.
De meesten bevriezen, maar sommigen gaan door de muur van angst, om door te breken in het menselijk bovenbewustzijn, waarin alle oplossingen te vinden zijn en de nagual vrij kan handelen.
Vanaf we de oplossing hebben toegepast, neemt de tonal terug bezit van ons en herleidt ons door zijn onophoudelijk geënter weer tot zombie.
Koop een snelle moto, rijdt als een gek en de kans is groot, dat je dit verschillende keren kan demonstreren … Tenminste als de tonal je bij de eerste keer doodknijpt.
Tip: zet “born to be wild” of “oerend hard” als achtergrondmuziek.

Richard van Bemmelen
Richard van Bemmelen
4 jaren geleden

Natuurlijk is dat zo, dat zeg ik al jaren. Denk ook aan idots savants, mensen met een beperking die op een bepaald gebied ongelofelijke capaciteiten hebben. Er is bij hen dus 1 kanaaltje open naar het bewustzijn, terwijl de rest dicht zit…

Erik Flamend
Erik Flamend
4 jaren geleden

Bewustzijn is inderdaad eeuwig, zelf omvattend en daarom ook tijdloos. Met wat innerlijke perceptie kan je zelfs waarnemen hoe ons innerlijk bewustzijn onze zogenaamde werkelijkheid projecteert op het grote levensscherm.

Zolang we ons hiervan bewust zijn en kijken als een waarnemende getuige zitten we goed, want daar ervaar je dat alles een illusie is, zelfs leven en dood. Wij sterven nooit in onze eigen perceptie, maar alleen in de perceptie van derden.

Je leven beschouwen zoals je naar een film kijkt in de cinema is onze beste optie om permanent afstand te nemen van alle identificatie met onze zogenaamde waarneming en werkelijkheid.

Je dient het levensscherm te bekijken vanop de afstand waar het bewust zijn dit allemaal projecteert.
Wanneer wij echter in ons projectiescherm springen door identificatie met het gebeuren, zijn wij verloren in de chaos van onze waarneming.
Deze scherm identificatie is precies wat pijn, lijden, vreugde of zelfs demagogie in het leven roept.

Op mijn elf jaar had in een bijna dood ervaring, al rijdend op mijn fiets.
Alles, maar dan ook alles beleefde ik opnieuw, maar in meerdere dimenties tegelijk. Ik zag wat ik in die elf jaren dacht, deed, hoorde, meemaakte of veroorzaakte, maar ook wat dit als impact had op anderen en het universum in zijn geheel.

Deze ervaring duurde in mijn eigen perceptie 11 jaar, maar was in wekelijkheid tijdloos, want toen ik ontwaakte uit deze herbelevenis van mijn jonge leven, was ik nog steeds op dezelfde plaats aan het fietsen, twee of drie meter voor het kruispunt, waar ik allicht zou worden verpletterd door de voorbijkomende wagens.
Ik reed te hard en kon niet meer tijdig remmen. Dat was mij duidelijk.

Volgens mij reden de wagens tegen 60 per uur, maar toen ik een paar meter verder de eerste wagen ging rammen bevroor opeens de wereld rondom mij. Alles leek op een uiterst vertraagde film.

Het hele verkeer ging nu amper tegen een halve KM per uur, zodat ik perfect doorheen de twee baan vakken kon slalommen en ook de wagens die van links kwamen wist te vermijden.

Precies toen ik veilig de overkant van het kruispunt bereikte, was het hele verkeer opeens weer 60 KM aan het rijden.

Niemand had geremd of mij blijkbaar zelfs kunnen waarnemen.
Mijn vader die beangstigd als een voetganger getuige was van dit alles, zei later dat ik onmogelijk door de rijdende wagens had kunnen fietsen zonder verbrijzeld te worden. Ik had er toen ook geen antwoord op en kon er niet eens over praten.

Slechts 45 jaar later, begreep ik via Philippe Bobola, een quantum fysicus dat mijn dubbel, het “ik” in de andere dimensie dit had veroorzaakt door de tijd te vertragen, maar alleen in mijn eigen perceptie.

Dit alles bracht een kettingreactie teweeg van dissociatie in mijn zelf waarneming die tot vandaag blijft voortduren.

Azraël
Azraël
4 jaren geleden

Onze hersenen en zintuigen zijn een soort ontvanger of omvormer , zo filteren we hetgeen wat voor ons bestemd is als een soort radio-ontvanger. Wanneer de omvormer stuk is krijg je alles binnen. Alle kleuren van het kleurenspectrum, evenals trillingen( frequenties) kunnen dan waarneembaar worden. Zo zijn er entiteiten die trillen op een frequentie die voor ons niet waarneembaar is maar er dus wel degelijk zijn. Eigenlijk is onze hersenpan een begrenzer en onderdeel van ons bio-pak(menselijk lichaam)

Jawel je lichaam is niet meer dan een soort astronauten pak welke jouw geest bevat zodat jouw geest materialistisch op deze aardkloot waar kan nemen…compleet met zuurstoffilter en self-sustainable energie bron die je zelf oplaad door voedingsstoffen te verbranden. Zo’n pak gaat zo’n 100 jaar mee voor hij versleten is.

Back to top button
7
0
We lezen graag je reactie!x