Finland gaat als eerste Europese land experimenteren met een onvoorwaardelijk basisinkomen

En direct komen de azijnzeikers weer om te zeggen dat we allemaal labbekakken zijn (wat je zegt ben je zelf.. 😉 ) en quid pro quo en arbeit macht frei en geen producten zonder werken etcetera…. 800.000 werkzoekenden, 30.000 échte vacatures dus 750.000 mensen die asperges kunnen gaan steken voor onze grote BoerVriend.

In 1950 kon één arbeider “waarde maken” voor circa drie mensen.
In 1980 kon één arbeider “waarde maken” voor circa vijftien mensen.
In 2014 kon één arbeider “waarde maken” voor circa vijftig mensen.
In 2025 kan één arbeider waarschijnlijk “waarde maken” voor honderd mensen.

Er zijn dus steeds minder werkenden nodig om “de benodigde waarde” te maken om met zijn allen fijn te leven uitgaande van de basisbehoeften.

De verdeling van de waarde is nog grofweg volgens de gedachten van 1950. De extra waarde gaat niet eens naar die ene arbeider (=mens) maar naar het bedrijf waar die arbeider voor werkt. En in dit soort grote bedrijven wordt de meeste “winst” via complexe constructies afgeroomd naar de enkele mens of familie die het bedrijf “in eigendom” heeft waarbij grote groepen aandeelhouders ook met een fooi naar huis worden gestuurd. De constructies zijn zo complex gemaakt dat ook accountantskantoren als KPMG door de bomen het bos niet meer zien en als ze het wel zien dan worden ze “afgekocht”.

Uiteindelijk gaat het mis, een arbeider (mens) is ook degene die de producten koopt van het bedrijf. Het bedrijf blijft met steeds meer producten zitten of gaat minder produceren De tijd dat de prijs naar NUL tendeert omdat aanbod veel groter is als (mogelijke) vraag, is tegenwoordig een utopie. (Adam Smith theorie werkt niet meer in de huidige marktverhoudingen waar “overvloed” steeds meer de tendens is).

De oplossing is om de “waarde” eerlijker te verdelen en dit betekent dat ook de andere 49 mensen meedelen in de waarde die deze ene arbeider (en in 2025 99 mensen). De enkeling die het bedrijf “in eigendom” heeft, zal zich ook moeten houden aan een “sociaal maximum” aan vermogen en inkomen.

Alleen door deze weg in te slaan, komen we in een “betere” wereld waarbij tegenstellingen tussen mensen minder gaan worden.

Nu zie je dat er – bewust of niet – een wig gedreven wordt tussen de steeds kleinere groep werkenden en de steeds grotere groep niet werkenden door het arbeidsethos dat nog afstamt van de vijftiger jaren. Dit leidt tot steeds meer sociale onrust (meer zorgkosten, meer criminaliteit, meer verwarde mensen etcetera).

In een geldloze maatschappij eerlijk delen is een mooie visie maar een haalbare (tussenstap) lijkt met het Onvoorwaardelijke Basis Inkomen (OBI).