Pas op voor de hond! Heeft jouw huisdier een microchip?

Help door dit artikel met anderen op je social media te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Wie een huisdier heeft en ook wettelijk in orde wil zijn moet dit dier laten chippen. Weinigen kijken hierbij verder dan hun neus lang is en beseffen dan ook niet dat deze microchips een groot gevaar inhouden. De puzzel is niet moeilijk, we weten al lang dat de overheid haar burgers op zoveel mogelijk manieren tracht te controleren. En welke manier is daarvoor beter dan het verplicht maken van microchips in de meeste huisdieren? Zo neemt een groot deel van de bevolking namelijk moedwillig een stuk elektronica bij zich in huis. Een stuk elektronica waarvan we bovendien eigenlijk niet goed weten wat het precies is.

In alle landen waar deze microchips verplicht zijn, heeft de overheid dus een oor in een enorm groot aantal huishoudens.

Als we kijken hoe de chip in elkaar zit, lijkt deze vrij onschuldig. Hij is dan ook niet groter dan een rijstkorrel. De ‘officiële’ kanalen bevestigen ook dat de chip enkel kan gelezen worden door bijvoorbeeld dierenartsen, die daar de geschikte apparatuur voor hebben. Enig opzoekwerk leert ons echter dat er toch meer in zo’n microchip zit. Wie enige kennis heeft van elektronica en de elektronische schema’s van deze microchips bekijkt, zal al snel zien dat er in iedere chip een geïntegreerd circuit zit dat voortdurend informatie doorstuurt naar buiten toe.

Hoewel er over de reikwijdte van deze transmitters (ze zijn namelijk niet groot genoeg om signalen zeer ver uit te sturen) gediscussieerd kan worden, kan het bestaande netwerk van gsm-masten zodanig gebruikt worden dat de chips enerzijds van afstand van stroom worden voorzien en er anderzijds ook over kortere afstanden informatie doorgestuurd kan worden, voor analyse naar een centraal punt. Op deze manier lost de overheid een probleem op dat al tientallen jaren bestaat, want hoewel we vanaf het moment dat we onze voordeur buitenstappen uitgebreid gefilmd worden, bestond er tot voor kort nog geen goede manier om te weten wat de burger zegt en doet in zijn of haar huis.

De overheden zijn zich zeer bewust van het feit dat de burger een sceptische houding heeft tegenover het internet en de informatie die we op het internet over onszelf weggeven, het is dus geen verassing dat er een andere manier werd gezocht om te weten te komen waarmee we nu écht bezig zijn.

De microchips zijn, zoals eerder aangehaald, zo groot als een rijstkorrel. In eerste instantie lijkt het dus onwaarschijnlijk dat men in zo’n klein voorwerp zulke geavanceerde apparatuur kan wegstoppen. Er bestaan echter talrijke andere voorbeelden van overheden die technologische en wetenschappelijke vooruitgang voor het grote publiek verborgen houden. Dat er geavanceerde spionageapparatuur bestaat ter grootte van een rijstkorrel is dus op zich geen grote verrassing.

Via een bevriende student dierengeneeskunde kwam ik te weten dat er (minstens) twee soorten microchips bestaan. Deze zien er uiterlijk exact hetzelfde uit maar hebben wel een ander serienummer. Deze persoon (die uiteraard anoniem wil blijven om zijn toekomst in de sector niet in gevaar te brengen) meent dat er toch heel wat microchips in omloop zijn die werken zoals ze zouden moeten werken, en dus enkel informatie over het gechipte dier bevatten. De andere microchips bevatten minder onschuldige apparatuur.

Er lijkt een patroon te zitten in welke dieren welke chips ingeplant krijgen. Zo krijgen katten en honden in een asiel doorgaans de ‘gewone’ onschuldige chip. Rashonden en -katten krijgen consequent de spionagechips ingeplant. De reden hiervoor is duidelijk, deze laatste dieren zijn heel wat duurder dan hun soortgenoten die in een asiel terechtgekomen zijn. Ze gaan meestal naar huishoudens die het financieel iets beter hebben en waar bijgevolg ook voor de overheid interessantere informatie te vergaren valt.

Zoals je kan zien op talrijke afbeeldingen zitten de chips eigenlijk vrij complex in elkaar, wat in principe niet nodig zou zijn wanneer ze uitsluitend dienen voor het opslaan van enkele gegevens over een dier. Ook hier rekent men dus op de goedgelovigheid van de bevolking, hoe kan het anders dat men al jaren ongestoord spionageapparatuur in onze huisdieren plaatst.

Wat er uiteindelijk met de vergaarde informatie gebeurt is nog maar de vraag. We kunnen enkel hopen dat dit verhaal een insider bereikt die hierover wil getuigen.

Steven De B.
Antwerpen

Lees meer over:
afluisterapparatuur hond huisdieren kat microchip overheid spionage