Na 74 jaar komt de waarheid over de Tweede Wereldoorlog aan het licht. Het establishment wil niet dat u de werken van deze historici leest

Help anderen door dit met je vrienden op je social netwerk te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

In de beschrijving van het psychologisch profiel van Adolf Hitler van de Office of Strategic Services, de voorloper van de CIA, valt te lezen: ‘de mensen geloven een grote leugen sneller dan een kleine, en als je die vaak genoeg herhaalt, zullen mensen die vroeg of laat geloven’.

Veel mensen kunnen moeilijk geloven dat ze hun hele leven zijn voorgelogen over belangrijke gebeurtenissen.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Dat is begrijpelijk. De schoolboeken die men leest en de nieuwsitems die men op tv ziet schetsen een bepaald beeld.

Vergezocht

Het is niet gemakkelijk om een maatschappelijk ingeprent beeld zomaar aan de kant te zetten.

Als leugens tientallen jaren worden herhaald, lijkt de waarheid vergezocht. Dat maakt het makkelijk om iedere historicus die probeert de waarheid aan het licht te brengen, te demoniseren en kapot te maken.

Neem bijvoorbeeld de Amerikaanse historicus Harry Elmer Barnes, die na zijn onderzoek tot de conclusie kwam dat Frankrijk en Rusland de Eerste Wereldoorlog waren begonnen, en niet Duitsland.

Duitsland mobiliseerde haar legers als laatste, maar kreeg de schuld van de oorlog, die resulteerde in het Verdrag van Versailles, die weer leidde tot de Tweede Wereldoorlog, stelde Barnes.

De historicus schreef talloze invloedrijke boeken en publiceerde in diverse gerenommeerde tijdschriften.

Zwarte lijst

Eind jaren dertig begon Barnes zich erg kritisch uit te spreken over voorstellen om de Verenigde Staten te betrekken bij de Tweede Wereldoorlog.

Het gevolg was dat alle mainstream media onder druk werden gezet om hem te boycotten.

Vervolgens richtte het establishment haar pijlen op de invloedrijke Amerikaanse historicus Charles A. Beard.

Op het moment dat Beard zich tegen het oorlogszuchtige beleid van president Franklin D. Roosevelt keerde, kwam hij op een zwart lijst te staan bij uitgeverijen.

Abrupt een einde

Omdat hij goed bevriend was met de baas van Yale University Press, kon hij in 1948 nog wel zijn boek ‘President Roosevelt and the Coming of the War, 1941’ publiceren.

Toen kwam William Henry Chamberlin aan de beurt, destijds één van de bekendste Amerikaanse buitenlandverslaggevers.

Hij had 15 boeken op zijn naam staan die waren gepubliceerd door onder meer The Atlantic Monthly en Harpers.

Aan zijn carrière kwam abrupt een eind toen hij kritiek uitte op de deelname van Amerika aan de Tweede Wereldoorlog in zijn boek ‘America’s Second Crusade’.

Omgekocht

En zo verdwenen er talloze gerespecteerde auteurs van het toneel omdat zij de waarheid vertelden.

Zij die propaganda bleven verspreiden voor het establishment, werden op een voetstuk geplaatst.

De hierboven genoemde historici en journalisten schreven in hun boeken en artikelen onder meer dat Winston Churchill en andere Britse parlementsleden ‘werden omgekocht door Tsjechische en Joodse spelers om zich extreem vijandig op te stellen richting de Duitse overheid en aan te sturen op oorlog’.

Alleen al de Tsjechische overheid betaalde Britse parlementsleden, publicisten en journalisten omgerekend miljoenen euro’s om oorlogspropaganda te verspreiden, blijkt uit het onderzoek van de historici.

Gemakkelijk doelwit

Churchill was een gemakkelijk doelwit, aangezien hij van gokken hield, kunst vervalste en altijd dronken was.

Hij claimde eind jaren dertig geregeld dat de Duitsers zich voorbereidden op een oorlog met Groot-Brittannië.

Begin 1940 wist Churchill zijn regering ervan te overtuigen om de Duitsers de pas af te snijden door het neutrale Noorwegen binnen te vallen.

Hitler werd echter op de hoogte gebracht van het plan, en was Churchill voor. In Noorwegen werd vervolgens een Duitse marionettenregering geïnstalleerd.

Frustratie

In de lente van 1940 stootten de Duitsers door richting Frankrijk.

Nadat de Fransen en Britten waren verslagen op het Europese continent, bood Hitler vrede aan. Churchill wilde daar niets van weten en zei dat de oorlog door moest gaan, aldus de historici.

Groot-Brittannië en Duitsland hadden net als veel andere landen internationale verdragen ondertekend die het onmogelijk maakten om stedelijke gebieden te bombarderen.

Tot grote frustratie van Churchill hield Hitler zich aan deze verdragen.

Gestoorde oorlog

Vervolgens liet de Britse leider de Duitse hoofdstad Berlijn bombarderen en na meerdere waarschuwingen zette Hitler uiteindelijk de tegenaanval in door Britse steden te bombarderen.

Professor Revilo P. Oliver, die tijdens de oorlog een hoge positie bekleedde binnen de Amerikaanse militaire inlichtingendienst, schreef in zijn memoires:

Groot-Brittannië voerde in het geheim bombardementen uit op Duitse steden met als enige doel om genoeg ongewapende en weerloze mannen en vrouwen te doden en zo de Duitse overheid te dwingen om Britse steden te bombarderen en genoeg ongewapende en weerloze Britse mannen, vrouwen en kinderen te doden om steun te krijgen onder de Britten voor deze gestoorde oorlog die hun overheid aan hen opgedrongen had.

Uiteindelijk kon Churchills eigen achterban voorkomen dat hij nog meer gruwelijke oorlogsmisdaden pleegde, schreven de historici.

Zo lanceerde hij onder meer een voorstel om honderdduizenden antraxbommen op Duitse steden te gooien.

[Paul Craig Roberts]

Lees meer over:
Churchill CIA Duitsland Frankrijk Groot-Brittannië Hitler Tweede Wereldoorlog