3 keer ‘bewijs’ dat de ziel het lichaam verlaat tijdens een BDE

Help anderen door deze info met iederen die je kent op je socials te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

In het boek Wat een stervend brein niet kan worden bijna 80 bijna-doodervaringen (BDE’s) beschreven die verzameld zijn door Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit.

Deze BDE’s zijn ontleend aan grondig onderzochte bronnen. De drie auteurs proberen aan te tonen dat het juist de paranormale ervaringen zijn die BDE’s zo belangrijk maken.

Bijna-doodervaringen kunnen parapsychologische of paranormale aspecten vertonen. Onder deze aspecten verstaat men verschijnselen die gekoppeld zijn aan de geest, de ziel of het bewustzijn en die niet in het gangbare materialistische wereldbeeld passen.

De BDE’s die hier besproken worden zijn ook bevestigd door derden, zoals familieleden, vrienden, artsen of verpleegkundigen. Het gaat om de ‘harde kern’ op dit gebied.

Hieronder volgen enkele samenvattingen van een drietal BDE’s:

Buitenzintuiglijke waarneming van de naaste omgeving

De Amerikaanse arts Joan La Rovere vertelde dr. Sam Parnia dat ze deel uitmaakte van een medisch team dat naar kleine lokale ziekenhuizen ging om zieke kinderen op te halen die in het Great Ormond Street Hospital te Londen een speciale behandeling moesten ondergaan.

Op een avond ging ze met de rest van het team naar een ziekenhuis in Kent, om een 9-jarig kind met een ernstige nieraandoening op te halen.

Tijdens de rit met de ambulance kwam het team vast te zitten in het verkeer, waardoor de toestand van het meisje sterk achteruit ging.

Plotseling begaf het hart van het meisje het en ze kreeg een hartstilstand. Het team van La Rovere begon onmiddellijk met een reanimatie, maar slaagde er niet in haar hart weer op gang te brengen.

Men bleef het echter proberen en La Rovere probeerde het meisje gerust te stellen door tegen haar te praten.

Rond het moment waarop ze aankwamen bij het ziekenhuis, begon het hart van het meisje weer op gang te komen, hoewel ze nog in een erg kritieke en onstabiele toestand verkeerde.

Uiteindelijk herstelde het meisje toch en enkele maanden later bracht ze een bezoek aan het ziekenhuis om iedereen te ontmoeten die voor haar gezorgd had.

Parnia schrijft dat ze daarbij vroeg: “Waar is die Amerikaanse dokter die in de ambulance voor me zorgde en onderweg tegen me praatte?”

Ze had alles van bovenaf gezien en kon zich alle details herinneren.

Telepathie

Een jonge cardioloog uit South-Dakota vertelde hoe hij op een dag een aanrijding had met zijn auto, toen hij ’s ochtends op weg was naar het ziekenhuis.

Hij was erg van streek en maakte zich grote zorgen dat de mensen in kwestie een aanzienlijke schadevergoeding van hem zouden eisen.

De man was hier nog mee bezig toen hij naar de afdeling spoedeisende hulp snelde om iemand te reanimeren die een hartstilstand had gehad.

De dag erop vertelde de man die hij gered had dat hij tijdens de reanimatie uit zijn lichaam was getreden en hem had gadegeslagen tijdens zijn werk.

De arts vroeg zijn patiënt wat hij dan zoal gezien had en was verbaasd over de juistheid van de beschrijving van de gebeurtenissen.

De patiënt vertelde hem exact hoe de medische instrumenten eruit hadden gezien en in welke volgorde ze gebruikt waren.

Hij beschreef de kleuren en de vormen van het gereedschap, en zelfs de wijzerplaatjes op diverse apparaten.

Wat de cardioloog pas echt overtuigde was de volgende uitspraak: “Dokter, ik kon zien dat u zich zorgen maakte over dat ongeluk. Maar u heeft geen enkele reden om zich over zulke dingen zorgen te maken. U wijdt uw tijd aan andere mensen. Niemand zal u iets aandoen.”

Contact met onbekende overledene

Dr. Parnia bespreekt de BDE van een jongen van drieënhalf die hij Andrew noemt. Deze jongen kreeg tijdens een openhartoperatie een BDE, waarbij een ‘zwevende dame’ zag.

“Die dame kwam en nam me mee. Ze hield mijn hand vast en we zweefden omhoog. […] Het was goed, de dame zorgde voor mij, de dame houdt van me, ik was niet bang, het was fijn. […] Ik was wakker, maar ik was bovenaan bij het plafond en toen ik naar beneden keek lag ik in een bed met mijn armen naast me en dokters deden iets aan mijn borst. Alles was heel licht en ik zweefde terug naar beneden.”

Andrew herkende een jaar later bij een televisieprogramma over een hartoperatie bij een kind de bypass-machine die volgens hem ook bij zijn eigen operatie was gebruikt.

Hij had dit waargenomen toen hij met ‘die dame’ naar boven zweefde.

Een tijdje later liet zijn moeder hem een keer een oude foto van haar moeder zien toen ze haar leeftijd had. Andrew zei: “Dat is ze, dat is die dame.”

Het boek ‘Wat een stervend brein niet kan’ is hier verkrijgbaar.

[Epoch Times]

Lees meer over:
bijna-doodervaring brein parapsychologie telepathie