Op mijn dertiende ging ik dood. Docente Engels (31) deelt haar bijna-doodervaring met iedereen die wil weten wat er na dit leven is

Help door deze info met iedereen op je socials te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

De 31-jarige Ankie Withagen, docente Engels, kreeg op haar dertiende een bijna-doodervaring die best wel heftig was.

Na de ervaring schreef ze voor zichzelf op wat ze had meegemaakt omdat ze niets wilde vergeten.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Haar omgeving vertelde haar dat ze het verhaal aan niemand mocht vertellen omdat ze dachten dat ‘de mensen er nog niet klaar voor waren’.

Bewuster

“Dus hield ik mijn mond dicht, ook al vond ik dat heel moeilijk,” zegt Withagen. “Slechts bij een aantal mensen, die er wel voor open stonden, deed ik mijn verhaal.”

“In 2012 merkte ik dat er iets was veranderd,” vervolgt ze. “Een heleboel mensen waren bewuster aan het worden van een aantal zaken en stonden wel open voor bijna-doodervaringen.”

In 2016 besloot ze haar ervaring om te zetten naar een boek.

Vermoord

“Ik ben op mijn dertiende niet zomaar dood neergevallen,” aldus Withagen. “Ik ben vermoord. Daar wil ik het nu niet over hebben, want ik wil het over de bijna-doodervaring hebben die voor het grootste deel heel erg positief was.”

Voor haar bijna-doodervaring dacht ze dat ‘dood zijn’ betekende dat alles klaar zou zijn. Dat ze geen bewustzijn meer zou hebben omdat ze er niet meer was.

Een hemel kon ze zich niet voorstellen. Als je dood was, dan was er niets.

Het Licht

“Dat idee beangstigde mij als kind zo enorm dat ik vaak huilend in slaap viel omdat ik bang was dat ik de andere dag niet meer wakker zou worden,” klinkt het.

“Toen ging ik dood. Alles bestond daarna nog. Ik zag de hemel, ik ontmoette engelen en een oneindig wezen dat is, was en altijd zal zijn. Sommigen noemen het God, de almachtige, de schepper; ik noem dit wezen ‘Het Licht’ omdat ik dit prettig vind,” zegt Withagen.

Lees hieronder een fragment uit haar gratis boek:

Mijn lichaam was gestorven. Maar nog voordat ik me hierover verdrietig kon voelen, voelde ik iets heel anders. Een intense liefde. Ik herinnerde me iets. Als kind zijnde had ik heel vaak verdrietig naar buiten gekeken, zoekend naar iets. Soms probeerde ik om in gedachten ergens naartoe te gaan, naar een plek die ik heel goed kende, maar ik kon er nooit komen. Het besef dat ik niet naar die plek kon, maakte me altijd intens verdrietig. Op het moment dat mijn lichaam was gestorven, dacht ik daar ineens aan. ‘Maar nu kan ik er wél komen,’ voelde ik in me. Deze wetenschap maakte me intens gelukkig en ik keek opgewonden naar boven want daar was het. Toen steeg ik, zonder er van bewust te zijn, op. Daar was het! Ik wist het! Ik wilde er heen. Nu! Ik voelde me extatisch. Eindelijk kon ik er wel heen! Eindelijk, na al dat wachten! De plek waar ik intens gelukkig zou zijn! Ik was zo met die plek bezig dat de rest er niet toe deed. Ik wist niet hoe die plek precies heette. Het was niet belangrijk. Ik wist wel waar die plek was en ging er naartoe.

Ik hoorde geluiden en zag een grote witte ovaalachtige vorm die leek op een planeet. Hoewel het geen planeet was. Daarna vloog ik door de beschermde witte laag die om de witte ovaalachtige vorm lag. Even werd alles wit als licht. Ik hoorde geluiden. Zeemeeuwen. Ik zag ze tevoorschijn komen uit het witte licht dat oploste. Zeemeeuwen in de lucht. De lucht had verschillende kleuren want de zon was aan het ondergaan. Het voelde hier zo sereen. Iedereen en alles voelde hier gelukkig. Ik hoorde kinderen lachen. Ze waren aan het spelen. Een paar jonge kindjes (peutertjes). Een kindje met zwarte krulletjes dat een zandtorentje maakte met een emmertje. Het stond op en rende toen lachend over het strand terwijl een ander kindje achter hem aan rende. Toen verschenen er nog meer kindjes. Ze speelden met elkaar. Ze waren zo jong en dolgelukkig. Ik hoorde twee volwassen mensen lachen. Het waren een man en vrouw. Ik hoorde het water van de zee. Toen was het beeld compleet. Ik was aan zee met duinen. Een man en een vrouw liepen gelukkig over het strand. De vrouw pakte de hand van de man en samen liepen ze gelukkig lachend verder over het strand bij de kindjes vandaan. Er was pure rust en een vredigheid die me verwarmde. Alles was liefde. De ondergaande zon was onbeschrijfelijk mooi. Ik voelde me tot rust komen. In de lucht vloog een vlieger. ‘Vrijheid! Ik ben thuis! De hemel!’ dacht ik. En ineens kwam er zowel angst als teleurstelling in me op. En ik ging terug uit de witte ovaalachtige planeet, terug naar een ander deel dat nog steeds aan het opstijgen was tot ik zo schrok. Ik werd weer één met het andere deel van mezelf. Ik ging niet meer naar boven. Ik begreep niet goed wat er aan de hand was. Het gelukzalige gevoel was verminderd. Dit, wat ik nu meemaakte, kon niet echt zijn? Toch?

Ik voelde mezelf wakker. Nog wakkerder dan al mijn dagen op Aarde. Het was eigenlijk net alsof ik wakker was geworden uit een droom maar beter. Ik had me zelfs nog nooit zo wakker gevoeld.

Ik hing stil in het universum. ‘Wat is dit?’ dacht ik. ‘Dit is niet echt. Dit kan niet echt zijn. Maar wat is dit dan? Een droom?’ Een droom voelde nooit zo echt. En dit voelde echter dan echt. Echter dan mijn leven op Aarde. Alsof ik wakker was geworden uit een droom maar vele malen wakkerder. ‘Maar, het kón gewoon niet echt zijn.’

Ik keek naar de ovaalachtige vorm. Ze hing op een afstand schuin rechts boven me. Ik draaide me om en zag de Aarde schuin achter en onder me. (De Aarde zag eruit zoals ik dat vanuit mijn schoolboeken had gezien als er een plaatje van de Aarde vanuit de ruimte werd getoond. Alleen was de Aarde wit en kwam er enorm veel pulserend wit licht vanaf, alsof het pulserend licht van de planeet afketste. Zo leek de Aarde een klein beetje op een ster, hoewel je de continenten nog heel duidelijk zag liggen. Het leek zelfs alsof dit licht bewustzijn had. Ik vroeg me af wat dit licht was, waar het vandaan kwam want het kwam niet uit de Aarde zelf en waarom de Aarde wit was (en niet blauw, groen, geel en bruin zoals mij geleerd was).

Ik concentreerde me weer op mijn hoofdvraag. Was deze ervaring nu een droom of niet? ‘Laat ik het maar testen. Dan weet ik meteen of het een droom is of niet. Als ik mijn huid niet voel, terwijl ik knijp, dan weet ik dat het allemaal maar een droom is en kan ik wakker worden,’ dacht ik. Ik tilde mijn linkerarm op, keek ernaar en terwijl ik dit deed kneep ik zonder los te laten in mijn linker onderarm met mijn duim en wijsvinger. Niet keihard maar voldoende om te voelen dat er geknepen werd. En ik richtte me op wat ik wel of niet zou voelen.

Ik voelde iets. Het gevoel was intenser dan op Aarde, maar het deed geen pijn. Prettig was het ook niet. Ik voelde dat het onprettige gevoel in de huid ook doortrok naar andere delen van mijn lichaam. Ik werd bijna één met mijn arm en het onprettige gevoel. Het begon bij de geknepen huid en trok eromheen, erbuiten, toen verder door mijn arm naar mijn schouder door mijn ruggengraat. En toen stopte ik abrupt met verder voelen. Ik had buiten mijn eigen huid gevoeld! Nog steeds! Maar dat kan toch niet! Ik panikeerde een beetje, maar wilde dit toch verder onderzoeken. Ik had gevoeld hoe ik de geknepen huid had gevoeld en de huid eromheen en daarna daarbuiten. Ik focuste me op het in de huid voelen en voelde daarna automatisch naar het buiten de huid voelen. Ik kon dingen buiten mijn lijf om voelen. Ik voelde de energie die buiten mij was. Het reageerde op mij en ik voelde dat er een heleboel energie bij zat dat zelf ook bewustzijn had. Het leken kleine lichtjes. Kleine, krachtige kernen. Ze gaven mij informatie. Zij voelden de pijn die mijn huid had ook. Hoe kon ik nu dingen voelen die ik niet zelf was? En met voelen bedoel ik voelen alsof het een onderdeel van mijzelf was. Hoe kon ik nu toch meer voelen? Het voelen was veel intenser. Ik schrok. Ik voelde meer dan dat ik dat op Aarde had gedaan. Ik was me er weer van bewust dat ik veel wakkerder of eigenlijk veel levendiger was dan ooit.

Het boek over Ankie’s bijna-doodervaring is hier gratis te lezen.

Het gratis audiobook staat op YouTube en Soundcloud.

Een fysiek exemplaar is hier verkrijgbaar.

Beluister hieronder de trailer:

Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur.

Lees meer over:
bewustzijn bijna-doodervaring hemel