Een andere kijk op orgaandonatie: wat veel mensen niet beseffen

Help door deze info met jouw vrienden op je social media te delen!

Onlangs was spreker en schrijver Ineke Visser te gast bij De Nieuwe Wereld om te praten over haar boek ‘Een andere kijk op orgaandonatie’.

“Organen zijn geen auto-onderdelen die je zomaar van het ene in het andere lichaam overplaatst,” aldus Visser.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Annet Wood van het Comité Orgaandonatie Alert raadt iedereen aan naar dit verhaal te luisteren. “Je bent niet dood als je je organen doneert. Daardoor verandert je stervensproces geheel. De donatie vindt plaats als je leeft. Pas daarna ga je sterven. Laat iedereen dat goed voor ogen houden,” benadrukt Wood.

Bekijk het gesprek hier:

Buiten beeld

Orgaandonatie wordt veelal bekeken vanuit de medische of emotionele kant. Als we uitgaan van een holistisch mensbeeld, zou orgaandonatie wel eens diep in kunnen grijpen in het stervensproces. In haar boek laat Visser vertegenwoordigers uit diverse beroepsgroepen aan het woord die iets over de immateriële kant van het mens-zijn en sterven kunnen zeggen, waaronder Willem Glaudemans en Pim van Lommel.

Aangezien het huidige wetenschappelijke paradigma is verenigd tot wat waarneembaar en verklaarbaar is, blijven de immateriële aspecten van orgaandonatie in de reguliere media doorgaans buiten beeld, zegt Visser.

Niet dood, maar stervende

Wat veel mensen niet beseffen is dat orgaandonoren niet dood zijn, maar stervende. Orgaandonoren sterven vaak aan orgaandonatie. De maatschappelijke druk om donor te worden is te groot en de voorlichting te eenzijdig, stelt Visser.

Bij iemand die hersendood is werkt gemiddeld 97 procent van alle lichaamsfuncties nog. En toch kun je dan 100 procent dood worden verklaard. Er zijn veel gevallen waarbij hersendoden weer ‘tot leven’ zijn gekomen.

Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
…

Lees meer over:
hersendood orgaandonatie