Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarEen 4-jarige jongen genaamd Edward Austrian klaagde al zolang zijn moeder zich kan herinneren over keelpijn. Rond deze leeftijd begon het jongetje naar zijn zere keel te verwijzen als zijn ‘schot’. Zijn moeder stond er verder niet bij stil, kinderen gooien bepaalde woordjes immers wel vaker door elkaar.
Na verschillende artsen te hebben bezocht werden uiteindelijk zijn keelamandelen verwijderd. Vervolgens bleek er een onverklaarbare cyste in Edwards keel te groeien. Zijn ouders waren bezorgd.
Toen gebeurde er iets vreemds. Edward begon zijn moeder gedetailleerde verhalen over de Eerste Wereldoorlog te vertellen. Dingen die een 4-jarige zich niet herinnert van een tv-serie of een film. Hij vertelde over het leven in de loopgraven en hoe het er aan toe ging in de oorlog. Op een dag vertelde hij zijn moeder tot in detail hoe hij in zijn nek was geschoten en was gedood.
“Mijn naam was James. Ik was 18 jaar oud en bevond me in Frankrijk,” zei hij tegen zijn ouders. “We liepen door de modder, het was vochtig en koud. Mijn geweer was zwaar. Ik herinner me dat ik opkeek en bomen zag. Ik hoorde van achteren een schot. De kogel ging door iemand anders heen en raakte me precies in mijn nek. Ik voelde hoe mijn keel zich vulde met bloed.”
Vanaf 1:36 begint het verhaal van Edward.
[Mamamia]
Interessant
Dit deed me in 1 oog opslag aan de film 12 Monkeys denken.
Ik snap jou reactie niet.
Er leven inmiddels al veel mensen onder ons en ook in jouw kringen, die geleefd hebben ten tijde van de 1e en de 2e wereldoorlog. Zowel van Duitse afkomst als Engels als Nederlands etc.
Nu weet jij ook waarschijnlijk dat herdenkingen van de 1e en 2e wereldoorlog betekenen;, in de volksmond, de herdenkers dus, NOOIT meer oorlog, maar dat is niet zo!
Ze herdenken hun families die als helden zijn gestorven, en het zo weer zouden doen!
Wij gaan zo weer onder de geweren, onder de wapenen, om vrijheid met het doden van je medemens te bereiken!! Kijk naar de herdenkers die met kilo’s medailles herdenken hoe ze herdenken medemensen te hebben gedood. Het klinkt erg wrang, misschien wel belachelijk dat ik herdenken in dit licht stel. Nooit oorlog, ja! Ja! Dus wat moet je dan doen? Vredes marsen houden langs vrijheids- routes! Langs kunstwerken die vrijheid uitdrukken. NEE…. Niet meer langs die oorlogsgraven! Een groot deel van hen is al lang weer op aarde, misschien jij wel! En.. Sta jij jezelf te herdenken op de begraafplaats!
Dus neem het maar met een gerust hart aan dat kinderen zich in deze tijd hun vorige levens gaan herinneren! Zij maken ons wakker! Wakker over het feit dat een mens meerdere levens leeft of heeft geleefd. Kijk met die ogen. Kijk met je Hart.
En geniet nog eens van de 12 monkeys.
dr ian stevenson die heeft er onderzoek naar gedaan Google hem zou zegen en kijk en oordeel zelf
Er zijn veel meer van deze kinderen. Momenteel is er op tv ook de serie “The ghost inside my child” op Syfy channel, waarin ouders en/of kinderen (afhankelijk van hun huidige leeftijd) hun verhaal doen. Overigens staan er ook afleveringen van op internet. Interessante materie, dat zeker! Vooral het stuk als de ouders op zoek gaan naar concrete bewijs voor wat hun kind aangeeft en het vaak nog vinden ook.