Sturen overleden geliefden boodschappen vanuit het hiernamaals? Verbaas je over deze ’toevalligheden’

Toen mijn vader stierf had ik het heel moeilijk. Vooral door zijn jonge leeftijd en zijn pijnvolle en plotse dood kon ik het maar moeilijk verwerken. Mijn wereld stortte in.
Een paar maanden later ging ik op vakantie naar Thailand. Ik had helemaal geen zin, maar had al geboekt en vrienden en familie raadden mij aan toch te gaan.
In Thailand zette ik het op een zuipen, want ik miste mijn vader nog meer dan ooit. Het liefs was ik thuisgebleven. De reis leek mij de grootste vergissing ooit. Ik wilde de tijd vergeten.
In Chiang Mai, het noorden van Thailand, kreeg ik een droom: Ik liep door een witte gang op een vliegveld. Allerlei mensen liepen om mij heen en waren druk met hun bezigheden. Ik liep daar en plots zag ik een deur waar door de spleten licht naar buiten scheen. De deur fascineerde mij. Er waren geen andere deuren en door deze scheen ook nog eens licht. De deur scheen mij heel bijzonder en ik vroeg mensen om mij heen waar deze deur voor diende en waarom die deur daar was. De mensen liepen door en niemand scheen aandacht te schenken aan mij. Ik keek weer naar de deur en stak mijn hand uit om de deur te openen. Een vreemde twijfel ging door mij heen, maar ik voelde tegelijkertijd een ontzettende drang de deur te openen.
Ik duwde de deur open en stapte naar binnen. Het binnen stappen bezorgde mij even een grote angst. Zoiets als het moment dat je van de achtbaan van boven naar beneden rolt. Het kleine stemmetje dat vraagt of dit wel goed is. Maar eenmaal binnen voelde ik mij heel rustig en totaal niet meer bang.
Ik bevond mij in een melkwitte ‘ruimte’ die heel prettig en vertrouwd aanvoelde. Plotseling kwamen er twee vogels aanvliegen. De ene rood, de andere blauw. Zij landden op mijn schouders en begonnen heel snel in mijn oren te spreken. De rode vertelde mij, keer op keer, heel snel achter elkaar dat alles wat ik wilde weten, ik het enkel hoefde te vragen. Wat de blauwe vertelde ben ik ‘vergeten’. Tot mijn spijt. Ik probeer tot vandaag de dag nog steeds te achterhalen wat zijn woorden waren.
Toen vlogen de vogels op en waren zij verdwenen. Ik keek op en om, en daar zag ik mijn vader. Hij was jong en was in het wit gekleed. Een beetje jaren zestig kleding met wijde mouwen en broekspijpen. En witte leren laarsjes.
Wij hebben toen een heel lang gesprek gehad. Waarbij ik vooral veel vragen had en hij mij veel vertelde.
Aan het einde van het gesprek zei hij dat het tijd was om te gaan. Ik vroeg hem, in lichte paniek, wanneer ik hem weer zou zien. “Wij zien elkaar weer’. Beloofde hij.
Ik werd wakker met tranen in mijn ogen, en daarna heb ik de bars vaarwel gezegd en nog iets gemaakt van mijn reis.
Na de droom voelde ik mij rustiger en kon alles een plekje geven.
Het verdriet is nog een vers want ik mis hem nog steeds. Maar ik heb mijn verschrikkelijke verdriet een vredig plekje kunnen geven. En dat is een hele fijne herinnering.