Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarAnnemarie Smit (33) was onlangs te gast in het tv-programma Jan Rijdt Rond, waarin ze terugkeek op de tijd dat ze een tiener was. Op die leeftijd had ze al bijzondere gaven. Ze zag en voelde de aanwezigheid van overleden mensen. Omdat niemand haar toen serieus nam, negeerde ze die gevoelens zoveel mogelijk.
“Als ik ’s nachts naar de wc ging, zag ik in het halletje in ons ouderlijk huis allemaal zwevende gezichten,” vertelt Annemarie. “Ik dacht eerst dat ze iets van me wilden of me iets aan wilden doen. Maar dat was helemaal niet zo. Ze wilden gewoon erkenning.”
Iets geopend
Toen een goede vriend van haar in mei 2003 overleed, kwam ze erachter dat ze helemaal niet gek was. “Een paar weken na zijn dood kreeg ik dromen waarin hij mij opzocht en dingen liet zien die op dat moment speelden in zijn familie,” aldus Annemarie. “Zijn overlijden heeft bij mij iets geopend.”
Ook na het overlijden van haar oma kreeg ze steeds meer het gevoel dat er iets moet zijn na dit leven. “Ook omdat ik steeds meer begon te voelen en te zien wat eigenlijk niet zo voelbaar en zichtbaar is voor veel mensen.”
Spinrag
Als klein meisje fascineerde dat haar al ontzettend, ook omdat haar tante soms dingen zag en voorspelde. Ze kreeg steeds meer voorspellende dromen, die ze als kind ook al had. Op een gegeven moment werd ze zich ervan bewust dat ze pijn en emoties van anderen begon te voelen.
Volgens Annemarie is de scheidingslijn tussen deze wereld en de spirituele wereld flinterdun. “De aanwezigheid van een overledene voelt een beetje zoals spinrag,” legt ze uit. “Dat je het idee hebt dat je door spinrag loopt. Het geeft je een heel geruststellend gevoel en je krijgt veel vertrouwen in wat je ziet.”
Bekijk het fragment hier terug.
[NPO]
Interessant
Als je hier niet mee om kan gaan, kun je je er beter voor afsluiten.(dit kun je zelf doen/als je iets niet wilt zien, dan gebeurt dat ook niet) Je kunt er ziek/gek van worden. Het is beter om je te focussen op je eigen ziel/leven. Dicht bij jezelf/aarde blijven dus.
Mensen die hiervan leven zijn vaak niet te vertrouwen. Als je dit kunt moet je het eigenlijk altijd gratis doen. Je kunt beter geen voorspelling doen, zoals dat iemand dood gaat enz. Mensen moeten zelf de controle houden over hun gedachten. Zelf leren op hun kompas te leven. Dit proces duurt even/het wortelen, dus jongeren kunnen er beter niet aan beginnen, want die zijn nog zoekende naar zichzelf.
Deze gave is wel geschikt om iemand verder te helpen, maar dan moet die persoon wel de juiste essentie aanhouden. Veel mensenkennis hebben.
Toch zit ik met het gevoel dat deze mensen eerst aan het “vissen” zijn, vóórdat hun dierbare overledenen “informatie” doorgeven…
Persoonlijk heb ik hier weinig mee, ga je dood zit je nog steeds vast op deze rots. Als je het een geruststellend gevoel vind om door spinrag te lopen dan lijkt me dat eerlijk gezegd ook wel een beetje vreemd, ik word daar juist redelijk panisch van.
Ik ervaar bezoeken aan gene zijde meer als een gevoel van kleine prikkels. Zoals de ruis die je ziet als het donker is, als kleine pixels. Het is dan alsof ik ook uit die pixels besta. Vreemd en heel prettig, en het maakt dat je kan zweven. Al is daar enige oefening voor nodig.
Verder vind ik het heel prettig dat de scheidslijn flinterdun is en altijd aanwezig. Het maakt dat ik mij minder gehecht voel.