Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarArtsen weten veel, maar niet alles. Tot die ontdekking kwam Kristine Barnett toen haar zoon op 2-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd met autisme. Dokters zeiden dat Jacob nooit zou praten en leraren vertelden haar dat er geen hoop was, maar Kristine volgde haar intuïtie en negeerde de ‘experts’. De resultaten zijn zeer bijzonder.
Kristine richtte zich niet zozeer op wat Jacob niet kon, maar vooral op wat hij wel kon. Ze liet hem doen wat hij leuk vond. Hij vertoonde repetitief gedrag. Hij speelde met glazen en kon er uren naar kijken. Kristine pakte het glas niet af, maar gaf hem 50 glazen. Ze vulde de glazen met water en keek wat er gebeurde. Ze omringde hem met alles wat hij leuk vond.
Jacob ging er sterk op vooruit. Op een avond sprak hij voor het eerst tegen zijn moeder. Het klonk als muziek in haar oren omdat iedereen had gezegd dat het onmogelijk was. De inmiddels 15-jarige Jacob studeert nu theoretische natuurkunde aan het Perimeter Institute in Waterloo in de Canadese provincie Ontario. Hij heeft een hoger IQ dan Einstein en is hard op weg om een Nobelprijs te winnen.
Kristine heeft de ongelooflijke reis en doorbraak van haar zoon uitgewerkt in het boek ‘The Spark: A Mother’s Story of Nurturing, Genius, and Autism’. Haar advies aan ouders die kinderen hebben met autisme, ADHD, leerstoornissen of andere beperkingen: trek niet te zwaar aan het stempel. Richt je op waar je kind goed in is, laat ze doen wat ze leuk vinden.
“Als ouders weten we in ons hart wat onze kinderen nodig hebben,” zei ze. “We moeten daar nog net iets meer op vertrouwen. Zelfs al strookt dat niet met wat anderen zeggen.”
Interessant
Stoer en dapper verhaal!
Zo zie je, wonderen bestaan. 🙂
Groetjes,
Nicolas I. Beemster
Je zal maar een alzheimer hebben en dan worden geconfronteerd met zo’n 15 jarige potentiële Nobelprijs winnaar; kan het dan nog frustrerende?
Heerlijk om te lezen. Ik kan me er helemaal iets bij voorstellen. Mijn zoon heeft ook veel meegemaakt. Een aantal open hartoperaties waarbij hij bij de 2e operatie een hersenbloeding heeft gekregen. Daarna nog een levertumor. Was behandeld met chemo en een leveroperatie.
De artsen maar ook school ,leggen de lat niet zo hoog en werken met de insteek dat er wel een plafond in zijn ontwikkeliing zal zitten. Ik ondersteun hem ook in alles wat hij nodig heeft en hij is al ver gekomen. Inmiddels is hij bijna 8 jaar en het gaat hartsikke goed met hem.
Ik ga er ook vanuit dat hij het nog best ver zal schoppen in tegenstelling tot wat de omgeving ervan denkt.
ach ja je moet het ook zo zien artsen zijn kwakzalvers maar ??de echte kwakzalvers zijn de artsen !