Het was het allerlaatste nazi-document dat de oorlog had mogen overleven en toch, door stom toeval, gebeurde juist dat

Help mee door deze info met je vrienden op je socials te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Dit is een vervolg op het tweede deel van ‘De jacht op Hitler’, over het boek ‘Hitlers Diamanten’, dat u niet mag lezen en door Bol uit het assortiment werd gehaald.

DE JACHT OP HITLER

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Deel 3. Het nooit-bezorgde muziekstuk

Door Michiel Solms, lid van het Enigmacollectief. 

Maar, weer terug naar dat mysterieuze gecodeerde muziekstuk met de cryptische zinnen waar niemand iets van begreep.

Overigens was de hele Tweede Wereldoorlog er één van geheime codes en codes ontcijferen in beide kampen. En waren Hitler en de nazi’s niet de enigen die zich bezighielden met cijfers en codes ont-CIJFER-en.

In Bletchley Park, een landgoed in Zuid-Engeland, waren op het hoogtepunt maar liefst zo’n 7000 mannen en vrouwen, waaronder Engelands knapste koppen, dag en nacht betrokken bij het ontcijferen van nazi-codes en -boodschappen.

Zelfs Julius Caesar maakte in zijn tijd al gebruik van gecodeerde boodschappen om voordeel te blijven houden op zijn vijanden.

Dus in dat licht bezien was het gecodeerde muziekstuk eigenlijk gewoon een logisch onderdeel van het hele spel. En als iemand iets codeert, dan wel er een puzzel van maakt, dan is dat natuurlijk ook weer ooit door anderen (zoals wij) te decoderen dan wel op te lossen. En dat is precies wat wij ons, als Enigmacollectief, ten doel hadden gesteld.

Uiteraard hoefden we dat niet te doen met ouderwetse technologie zoals ooit ’s werelds eerste computer, de Colossus, zo groot als een kleine vrachtwagen, die daar toen in Bletchley Park voor het eerst werd ingezet door de codebrekers in hun strijd om Hitler en zijn Enigma-machine met miljoenen versleutelingsmogelijkheden te slim af te zijn.

Zoals gezegd gaf Hitler aan zijn persoonlijke secretaris Bormann de opdracht om tijdens de laatste dagen van nazi-Berlijn en in het zicht van de oprukkende Russen de Marsch Impromptu, zijn enige echte testament, uiteraard in een verzegelde enveloppe, mee te geven aan pastoor Otto die het Berlijn uit zou moeten smokkelen. Otto zou zich volgens de overlevering in eerste instantie naar het dorp Stahnsdorf moeten begeven, dat onder Berlijn en rechts van Potsdam lag, en Bormann zelf zou dan op eigen houtje proberen Berlijn uit te komen om dan op een afgesproken tijdstip bij een kerkhof in Stahnsdorf Otto te treffen en het muziekstuk weer in ontvangst te nemen. De pastoor moest dat zeven dagen proberen en als Bormann op de zevende dag nog steeds niet was komen opdagen dan moest Otto de brief zelf afgeven aan de bedoelde ontvanger, namelijk Rijksschatmeester Franz Xaver Schwarz zelf in München.

Inmiddels weet men uit de geschiedenis hoe het Bormann door de interventie van het hoofd van de Hitlerjugend, Artur Axmann, was vergaan en Bormann heeft dus nooit het kerkhof in Stahnsdorf meer levend kunnen bereiken. Zijn eigen kerkhof vond hij langs het spoor in Berlijn tijdens een vluchtpoging. Daar vond men op zijn lichaam nog het onbelangrijke en zogenaamd enige door Hitler opgemaakte wereldse testament.

En nadat pastoor Otto dus zeven dagen vergeefs naar het kerkhof was geweest om Bormann te treffen, die hem dan waarschijnlijk als ongewenste getuige, koudbloedig zou hebben omgebracht, stond de pastoor vervolgens voor de moeilijke keuze om wel of niet naar Schwarz in München te gaan. De wapenstilstand werd toen echter afgekondigd en Otto dacht verder leed en bloedvergieten te kunnen voorkomen door de brief juist niet te gaan bezorgen. Zodoende bleef deze bij hem thuis in een lade liggen, kwam uiteindelijk in zijn nalatenschap terecht en via via dan weer bij een man die zich Schulz noemde en contact opnam met Karl Hammer. Karl die vervolgens na gedegen onderzoek het verhaal rondom het mysterieuze muziekstuk opschreef in zijn boek en later iedereen, en dus ook ons, uitdaagde om met de oplossing te komen voor het enigma.

Was die pastoorsbrief nu echt een geniaal gecodeerde schatkaart uit een ver naziverleden of was het slechts een grap en sublieme vorm van bedrog? Maar áls het al een grap zou zijn, wat was dan de grap als helemaal niemand hem kon begrijpen? Net als Karl en vele duizenden andere puzzelaars en schatzoekers namen wij deze uitdaging uiterst serieus. En gaandeweg hadden we in ons collectief toch wel de nodige intellectuele bagage om de puzzel op te lossen. Enkele historici, een oud-rechercheur, enkele ICT-genieën, een psycholoog en een heuse cryptoanalist die onder meer een anagram-app voor ons wist te maken om Hitlers verborgen boodschappen, die hij altijd verstopte in anagramstijl, makkelijker te kunnen vinden, en zo nog wat meer zeer kundige mensen met diverse specialismen die ieder vanuit hun eigen vakgebied en expertise een steentje konden bijdragen tot het oplossen van de puzzel, zo die al echt was natuurlijk.

Karl had blijkbaar het muziekstuk ook nog eens voorgelegd aan de gerenommeerde historicus Gerard Aalders en deze kwam tot de conclusie dat het volgens hem een tijds-authentiek document betrof, precies zoals men ze in Hitlers dagen opmaakten. En verder begreep hij er natuurlijk ook niets van.

Recentelijk nog besloot één van ons om dat Stahnsdorf nog eens onder de loep te nemen om te bekijken of daar wellicht nog een aanwijzing te vinden zou zijn die het overleverde verhaal van de pastoor die Bormann op een kerkhof aldaar zou treffen zou kunnen staven. En ik moet zeggen dat we daarin beslist niet teleur werden gesteld. Stahnsdorf kent blijkbaar meerdere kerkhoven, maar één daarvan is wel zeer idyllisch gelegen en prachtig aangelegd met een entreegebouw dat geheel in Hitlers stijl van romantiek paste. En… tot onze grote verbazing bleek dat kerkhof uitgerekend aan de BAHN (hof) STRASSE aldaar te liggen. Nou zegt u dat dus helemaal niets, maar later in het verhaal zal duidelijk worden dat dat woord BAHNSTRASSE zo ongeveer het belangrijkste en meest geheime woord in Hitlers brein was en dat juist de informatie in dat muziekstuk ons óók naar een BAHNSTRASSE leidde. Dus onthoud dat woord maar.

Kortom, voor ons een absolute bevestiging dat het verhaal over pastoor Otto en het door hem af te leveren muziekstuk een hoog waarheidsgehalte bleek te hebben.

En ook op het muziekstuk zelf bleken de nodige aanwijzingen aanwezig die de signatuur van Hitler zelf prijsgaven. Zo stond er linksboven natuurlijk uitdrukkelijk het getal 34 in beeld. Oftewel 30 en 4, oftewel 30 april, de dag dat Hitler zijn leven beëindigde. Dan natuurlijk nog meerdere malen de F van Führer en helemaal onderop de firma die het originele muziekstuk had gedrukt en verspreid, de firma LITOLFF. Na jaren onderzoek was het voor ons volstrekt klip en klaar dat Hitler dol was op woord-, taal- en letterspelletjes. Hij goochelde moeiteloos met woorden en lettergrepen en het moet hem als vrijmetselaar mateloos geïntrigeerd en gefascineerd hebben dat dezelfde woorden bijvoorbeeld in een andere taal toch volstrekt andere betekenissen hadden. Zoals beer (het dier) in het Nederlands dan plots een drank (een biertje) wordt in het Engels. Of juist ook de anagrammen. Het Duitse woord KRIEG blijkt dan eigenlijk ook gewoon een GRIEK te zijn. De in de Engelse taal geprezen LORD is dan in het Nederlands plots weer een ordinaire DROL. En onze heilige GOD is in Engeland dan gewoon weer een DOG.

En zo moet hij zo’n 90 jaar geleden ook direct van alles gezien hebben in dat originele muziekstuk. In LITOLFF zag hij letters van HITLER en WOLF en nog een F. van de onbetwiste Führer. En dus ook linksboven dat magische getal van zijn al lang van te voren geplande sterfdag: 34. Kortom, hij beschouwde het muziekstuk als een perfect kader of raamwerk om er zijn andere cryptische boodschappen aan toe te voegen en erin te verbergen.

En nog wel de meest duidelijke en veelzeggende aanwijzing bleek gewoon in de titel van het muziekstuk te staan zoals ook Hitler zelf zo’n 90 jaar geleden tot zijn verbazing en vreugde moet hebben geconstateerd. Met de door ons ontwikkelde anagram-app is het een stuk makkelijker puzzelen natuurlijk maar ook met de Scrabbledoos komt men een heel eind. DER MARSCH IMPROMPTU, daaruit kwam tevoorschijn, en ik zeg het nog maar even: dat hadden werkelijk duizenden andere trefwoorden kunnen zijn, maar dit was het: MEMO: PRIDE CH: TREASUREMAP.

Oftewel de trots van CH = 38 = Adolf opgeteld is deze Schatkaart!

Zijn eigen vrijmetselaar-Meesterwerk.

Grootmeester in de vrijmetselarij Franz Xaver Schwarz zou weinig moeite hebben gehad om die boodschap al vrij snel te lezen.

Ja, voor ons stond het, gelet op al het voorgaande, inmiddels onomwonden vast. Het muziekstuk was volkomen authentiek en van Hitlers eigen hand. Maar dat was uiteraard nog maar het begin van de puzzel.

Het was werkelijk het allerlaatste nazi-document dat de oorlog had mogen overleven en toch, door een stom toeval, gebeurde juist dat.

En voor ons als collectief begon nu dan ook het echte werk, proberen te doorgronden wat al die cryptische zinnen dan toch betekenden en of ze ons überhaupt ergens zouden brengen.

Meer in deel 4 van DE JACHT OP HITLER.

…

Lees meer over:
Berlijn Engeland Hitler vrijmetselarij