Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarTijdens de laatste Sovjetmissie naar de maan, Luna-24, is waterrijk gesteente uit de maanbodem meegenomen naar de aarde. Het Westen negeerde de ontdekking.
Inmiddelijk is duidelijk dat er water is op de maan. Het begon met de Clementine-missie in 1994.
Clementine zocht naar water door radiogolven tegen het maanoppervlak te laten botsen. Uit een analyse van de gegevens bleek dat zich onder de grond waterijs moest bevinden.
Chandrayaan-1
Daarna vond de Lunar Prospector tekenen van water door de hoeveelheid neutronen te meten die worden uitgezonden door het oppervlak. Neutronen worden door water geabsorbeerd.
Op weg naar Jupiter ontdekte Galileo bewijs voor het bestaan van water op de maan en in 2009 vond het Indiase ruimteschip Chandrayaan-1 met behulp van een infraroodcamera bewijs voor water in maangesteente.
Volgens NASA-wetenschappers waren de maanstenen die astronauten hadden verzameld tijdens het Apolloprogramma besmet, aldus Arlin Crotts van de Columbia-universiteit in New York. Aangenomen werd dat al het water dat was aangetroffen in het gesteente van de aarde afkomstig moest zijn.
Luna-24
Daarnaast werd vastgesteld dat de kanalen op de maan die door eerdere ruimteschepen waren vastgelegd moesten zijn gevormd door lava in plaats van water. Men nam vervolgens aan dat de maan droog was.
De Sovjets dachten daar anders over. Crotts heeft bewijs gevonden dat ze in de jaren zeventig water hebben gevonden in maanstenen.
In augustus 1976 landde Luna-24 op de maan en boorde daar tot twee meter diep in de bodem. In totaal werd 300 gram gesteente verzameld en teruggevlogen naar de aarde.
0,1 procent
Een team wetenschappers analyseerde de monsters en trof water aan in het gesteente. Ze concludeerden dat 0,1 procent van de monsters bestond uit water. In 1978 werden de resultaten gepubliceerd in het Russische tijdschrift Geokhimiia. Er is ook een Engelstalige versie van het tijdschrift, maar die wordt in het Westen weinig gelezen.
Volgens Crott is het werk in de vergetelheid geraakt. Geen enkele auteur citeerde de publicatie. Verschillende wetenschappers, waaronder Nobelprijswinnaar Harold Urey, voorspelden in de jaren vijftig dat in kraters bij de polen van de maan waterijs zou worden gevonden.
Bron: Technologyreview.com
Gerelateerd:
- Wetenschappers: ‘ei’ bewijs voor leven op Mars
- Viking-sondes vonden in 1976 leven op Mars
- Russische wetenschapper: Leven gevonden op Venus
- Maan bevat mogelijk evenveel water als Aarde
- Celestial: we nemen je mee terug naar de maan (video)
Interessant
De Nederlander Jozef Rulof beschrijft in het boek Een blik in het hiernamaals 1933 dat wij op de Maan in de wateren zijn geboren. (De Maan is nu stervende)
http://www.jozefrulof-eenblikinhethiernamaals.nl/index.html
doe er je voordeel mee……….
Dat vind ik echt de domste vraag uit de eeuw. De hele wetenschap is gebaseerd op theorien, dat is blijkbaar hun bewijs en daar laten ze het bij en vervolgens vinden ze het niet genoeg om het bij de theorie ‘er kan water zijn’ te laten.
TUURLIJK is er water, in dit gedeelte van het zonnestelsel is er nou eenmaal een grote kans dat je water vind, alleen ligt het op de maan nou eenmaal niet op het oppervlak, er is een kans dat je op Mars ook water vind, kans is op Venus dan weer significant klein
Er wordt ook gedacht dat het water op aarde afkomstig is van meteorieten. Als dat het geval is dan is het ook aannemelijk dat andere hemellichamen getroffen zijn met “water”. De omstandigheden op de maan laten oppervlaktewater echter niet toe, maar dat betekend niet dat het niet aanwezig is.
Kennelijk hecht de universitaire wereld in het westen alleen maar belang aan wetenschappelijke artikelen die in de engelse taal zijn gesteld, en gaan ze volledig voorbij aan publicaties die in een andere taal worden gepubliceerd. Als dat werkelijk zo is, dan is er sprake van een superieuriteitsgevoel dat volkomen misplaatst is.