Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarDe Canadese centrale bank is eigendom van de Canadezen. De bank werd in 1938 genationaliseerd en heeft een zeer succesvolle rol gespeeld bij de financiering van de infrastructuur en sociale programma’s. De bank hielp Canada uit de depressie van de jaren dertig en financierde de Canadese defensieuitgaven tijdens de Tweede Wereldoorlog, de aanleg van spoorwegen, de gezondheidszorg en het pensioenstelsel.
De Canadese oud-minister Paul Hellyer legt uit dat de Bank of Canada in 1974 van het ene op het andere moment begon met het lenen van geld van private banken. De rente wordt verhaald op de Canadese belastingbetaler.
Geldmaffia
Hellyer noemt dit de greep van de ‘geldmaffia’, die werd uitgevoerd door de Bank for International Settlements (BIS), waarvan het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank de voorzetramen zijn. Hij is van mening dat de BIS het instrument is van een groep internationale bankiers die hun wurggreep op het wereldwijde financiële stelsel in 1974 hebben ingezet.
De staatsschuld van Canada bedroeg in 1974 slechts 18 miljard dollar. Drie jaar nadat de Bank of Canada begon te lenen van private banken was de staatsschuld opgelopen tot liefst 58 miljard dollar. Momenteel bedraagt de staatsschuld 500 miljard dollar, waarvan 95 procent bestaat uit rente-op-rente.
Voor het jaar 1974 waren de Canadese huizenprijzen laag en inflatie was niet meer dan een woord. Door de rente na 1974 werd de druk op de staatsbegroting zo groot dat de overheidsuitgaven onder druk kwamen te staan en er tekorten ontstonden.
Bezuinigingen
Het recept om deze tekorten terug te dringen kennen we inmiddels ook in Nederland: bezuinigingen op de overheidsuitgaven om ruimte te maken voor rentebetalingen. Rente die in Canada 95 procent uitmaakt van de totale staatsschuld.
De Canadese advocaat Rocco Galati heeft eind 2011 namens het onderwijscentrum COMER (Committee on Monetary and Economic Reform) een rechtszaak tegen de Bank of Canada aangespannen. Volgens hem moet de Canadese centrale bank weer rentevrij geld uitlenen aan lagere en centrale overheden zodat er weer investeringen kunnen worden gedaan.
De eisers stellen dat de Bank of Canada al dan niet bewust betrokken is bij een samenzwering tussen de BIS, het Financial Stability Forum (FSF) en het IMF met als doel de macht te krijgen over de Canadese financiële, monetaire en sociaaleconomische politiek.
Burgerinitiatiefonsgeld.nu
Op 26 januari stelde het federale hof in Toronto COMER in het gelijk. Nu moet worden uitgezocht of de Bank of Canada zich daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt aan samenzwering. Advocaat Galati zei tijdens een recent interview dat Canada ‘geen democratie meer kan worden genoemd’. De reguliere media hebben vrijwel niets geschreven over deze rechtszaak, die al meer dan drie jaar loopt.
In Nederland is een groep actief die geldschepping in het parlement op de agenda wil krijgen. De Nederlandse overheid leent geld van private banken, waar rente over moet worden betaald. De overheid laat zich net als Canada de wet voorschrijven door internationale bankiers, aldus Burgerinitiatiefonsgeld.nu.
Paul Hellyer: “Er zal geen vrede op aarde zijn en evenmin gerechtigheid zolang het geldsysteem niet grondig wordt hervormd.”
[Ad Broere, Collective Evolution]
Interessant
Het is een piramidesysteem waar de private bankiers zich aan de top bevinden, daaronder de door hun gecontroleerde centrale banken, daar weer onder de grote bedrijven en de mainstream media, daar weer onder de politici (lakeien), en helemaal onderaan de corrupte piramide de uitgeknepen belastingbetalers. Op het één dollar biljet staat niet geheel toevallig de piramide met het alziende oog gedrukt. Toevalligheden bestaan niet, net zo min als toevallige oorlogen en een toevallige kredietcrisis. Al geven de mainstream media daar natuurlijk een andere draai aan, zoals het hun broodheren uitkomt !
Geef ze brood, spelen en een (drugs)-verslaving.
Bakitstidum
Ik wil even benadrukken dat banken zelf niet geheel schuldig verklaard kunnen worden. Ook zij moeten overeind blijven om de grootste te blijven in de wereld om niet opgegeten te worden. Het probleem ligt bij het systeem van groei. Mede door de pc en allerlei constructies. Van de US weten we dat de elite bepaalt of de schuldenplafond verhoogd mag worden. Dat zijn dus niet alleen de bankiers. Het zijn de infiltranten en hun bazen. Deze mensen zitten in de overheid, religie, koningshuizen enz. Dus het is all in the game. Gaat een bank failliet, dan zijn bedrijven/machthebbers/land ook hun geld kwijt. Voor dat probleem hebben ze nieuwe banken opgezet. Private banken. Centrale banken, de Europese bank en zelfs een wereldbank. Wat er nu eigenlijk gebeurt is: banken worden als de zondebok aangewezen en dat klopt dus niet helemaal, want men gaat via een andere weg gewoon verder om alles over te nemen. Het piramide systeem zorgt ervoor dat er uiteindelijk 1 groep overblijft. Klein voorbeeldje. Hier in Nederland is vrijwel niks meer van Nederlanders. Hele winkelketens vallen onder een groep elite. Kijk maar naar de eigenaren. Kijk eens goed hoe de V&D constructie in elkaar zit en volg deze gebeurtenis. Op deze manier wordt de hele wereld overgenomen. Nadeel voor ons: Wij krijgen steeds minder banen. De middenstand verdwijnt. Zij functioneert als het hart van een land. Het punt is: Geld komt niet meer terug bij de gewone burger. Onze soevereiniteit is weg. Landsbelang telt niet meer/het is niet meer het hoogste belang. Het spel draait nu nog alleen om de wereldmacht. Zie het als een titanenstrijd via virtuele dimensie. Alleen met automatisering en nieuwe technologie kan men nog de grootste blijven. Het nadeel: mensen worden overbodig.
Wil men een oplossing, dan zal men het hele systeem van groei/macht moeten aanpakken. Het recht van de mens moet weer terug en op ethische wetten moeten worden kunnen ingevuld. Maar hoe krijg je dat?
[…] De eisers stellen dat de Bank of Canada al dan niet bewust betrokken is bij een samenzwering tussen de BIS, het Financial Stability Forum (FSF) en het IMF met als doel de macht te krijgen over de Canadese financiële, monetaire en sociaaleconomische politiek. […]