VIDEO: Stop met het labelen van onze kinderen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

We zijn doorgeslagen in het labelen van onze kinderen. Dat is zorgelijk, want een diagnose als ADHD of autisme richt soms meer schade aan dan dat het iets oplost. Gisteren is de campagne Gun kinderen hun eigen label gelanceerd, die aansluit bij de recente conclusies van de Gezondheidsraad.

Volgens de initiatiefnemers verwachten we in de huidige maatschappij te veel van onze kinderen. Dit willen ze bekendmaken met de campagne bestaande uit een film, posters, een website en bijeenkomsten. Deze zijn gericht op ouders, onderwijs, jeugdzorg, wetenschap en overheid, maar ook de kinderopvang kan ervan leren.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Uit de nieuwste cijfers blijkt dat het aantal kinderen en jongeren dat Ritalin gebruikt, de afgelopen jaren is verviervoudigd. Ook is het aantal kinderen met een officiële diagnose voor een psychiatrische stoornis de laatste jaren explosief gestegen. De oorzaak ligt bij de toegenomen prestatiedruk in onze maatschappij en afgenomen tolerantie van afwijkend gedrag.

“Een verviervoudiging, dat kan toch niet? We hebben toch niet opeens een gestoorde, moeilijke generatie kinderen voortgebracht?” vraagt kindercoach en mediadeskundige Liesbeth Hop zich af. Zij startte de campagne vanuit de Nationale Academie voor Media & Maatschappij.

De oorzaak van overdiagnosticering ligt volgens Hop ten eerste bij de maatschappij. “Het begint al op school, met competentiegericht onderwijs; ik word er al moe van als ik het hoor. Kinderen moeten allemaal aan dezelfde norm voldoen, terwijl een norm een omschrijving is van een gemiddelde. Als je daarvan afwijkt, ben je niet normaal. Maar afwijkingen hóren juist bij een gemiddelde.”

Hop stelt dat ook de ouders blaam treffen. “We geloven in de maakbaarheid van ons leven,” zei ze. “En kinderen zijn een verlengstuk van ons leven, dus die moeten ook naar het gymnasium. En als dat dan mislukt, dan zijn we bijna opgelucht wanneer blijkt dat er iets met het kind aan de hand zou zijn. Zo verplaatsen we het probleem van onszelf naar het kind.”

Een psychiatrische diagnose is niet altijd een oplossing, aldus Hop. Vaak werkt het stigmatiserend, veroordeelt het kinderen tot een stereotype en werkt het sociale buitensluiting in de hand. Ook is het erg lastig om van een label af te komen.

[Metro]

0 0 stemmen

Artikel waardering

Interessant

Meld je aan op onze gratis PUSH meldingen

Aanmelden

Volg ons op ons gratis Telegram kanaal

Volg Ons

Steun ons met een vrijwillige bijdrage

Doneer

Lees meer over:
ADHD autisme eigenlabel Gezondheidsraad labelen Ritalin stoornis

Robin de Boer10 september 2014 15:00

25 3.104 1 minuut leestijd

25 Reacties

Oudste

Nieuwste Meeste stemmen

Inline Reacties

Alle reacties zien

Jos

10 jaren geleden

Als volwassene heb ik het al moeilijk om niet meegezogen te worden in deze dolgedraaide, drukke, agressieve, oppervlakkige en materialistische samenleving waar alles in geld wordt uitgedrukt. Hoe moet dat dan voor een kind zijn?

Je zou hier maar arriveren op deze aarde, maar je ouders hebben het zo druk dat ze voor jou “quality time” moeten reserveren in hun agenda. Je ligt als zuigeling in de kinderwagen, maar je moeder heeft meer aandacht voor haar smartphone dan voor jou. Wanneer het ook maar enigszins mogelijk is, ga je naar de kinderopvang. Wanneer je groot genoeg bent en wilt rennen, moet je voortdurend rondkijken of je niet platgereden wordt. En die computergames, daar kun je je ook heerlijk in verliezen zodat je voor je ouders geen last bent. Dat is allemaal heel “normaal” geworden in onze huidige wereld. En als kind ontbreekt je het nodige vocabulaire, en behalve je eigen natuur heb je geen referentiekader. Hoe protesteer je dan? Door heel druk te worden? Of door je helemaal in jezelf te keren? Dán krijg je tenminste aandacht….

Ik ben geen deskundige, maar ik denk wel eens dat onze door cijferfetisjisten gestuurde samenleving zo fantasieloos is geworden, dat normale en natuurlijke activiteit, spontaniteit en creativiteit van kinderen al verdacht zijn. Ik ben blij dat ik als kind nog gewoon ongehinderd kon rotzooien buiten, zodat ik ’s avonds bekaf was.

Reageer

Toon Reacties (1)

days of our lives

Volmondig mee eens.

Los van het feit, dat je in veel gevallen twijfel kunt hebben of de diagnose wel juist is gesteld (in Nederland hebben met name kinderen procentueel veel vaker dergelijke “aandoeningen” dan wereldwijd), door het bulkprincipe worden de mensen waar daadwerkelijk wat mee is, ondergesneeuwd en zullen zij vaker onvoldoende juiste behandeling ontvangen.

Een ander misverstand wat hier uit is voortgekomen, is dat deze aandoeningen alleen maar bij kinderen zouden voorkomen, en niet meer bij volwassenen (dan zij ze er overheen “gegroeid”). Mevrouw Hop legt precies de vinger op de zere plek door naar de ouders te wijzen. In een aantal gevallen is het juist hun onvermogen waaruit de gang naar de kinderpsychiatrie is ontstaan.

Zoidberg

“De oorzaak van overdiagnosticering ligt volgens Hop ten eerste bij de maatschappij.”
Fout.
De oorzaak ligt voornamelijk bij een pseudowetenschappelijk pruttelkookboek als de DSM welke volstaat met empirisch onbewezen voornamelijk onzindiagnoses.
Als psychiatrie wetenschap is dan is Jomanda met haar ingestraalde water dat ook.
Dan Jomanda ook in het basispakket!!
Misschien dat haar ingestraalde water hetzelfde placebo effect weet te bewerkstelligen als de meeste anti depressiva, wie weet….

“The DSM V as prior versions, has content that is agreed upon by acclimation on conferences.
How scientific.” :-)

Pascal

Ik heb ook ADD en ik denk dat wij een grote voorsprong in dit nieuwe tijdperk en Frrequentie gaan krijgen op degene die het niet hadden.

Zo zullen de titels van andere in het geniet gaan vallen.

Toon Reacties (6)

Dr. Why

inderdaad. Jammer genoeg geloven veel ouders nog wat de psycholoog of psychiater hen wijsmaakt.

By the way, deze man heeft wel een paar punten 🙂
http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity
Rond de 16e minuut vertelt ie een interessant verhaal over een danseres.

exegese

Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat autisme in al zijn vormen enorm is toegenomen de laatste decennia. Er zijn ontegenzeggelijk veel meer problemen dan 40, 50 jaar geleden. Toen had je ook wel moeilijk te hanteren kinderen, in elke klas van welke school dan ook zaten wel één of 2 probleemgevallen. Toch is dat een schril contrast met de huidige tijd dat de helft van de klas een zogenaamd “rugzakje” heeft voor extra aandacht en hulp. De problemen zijn niet van de lucht en zijn voor naar mijn idee gelijk gegroeid met het aantal vaccinaties met zeer giftige additieven. Hier is ook hier meerdere malen uitvoerig aandacht aan besteed.

Toon Reacties (4)

Hendrik

Onze huidige samenleving wordt gevormd door de overtuigingen van het wetenschappelijk materialisme. Alle dingen die we inschatten als “ongewenst” zijn dan ook een gevolg van dat materialisme: oorlog, milieuvernietiging, overdreven psychiatrische diagnostiek, enz. Deze filosofie is niet alleen een manier om zogenaamde kennis te vergaren en technologie voort te brengen, het is een allesomvattende wereldvisie geworden die doordringt in alle lagen van onze samenleving. De aanhangers van dit geloofssysteem zijn uiteraard talrijk en doordat ze niets anders meer kunnen zien dan hun eigen paradigma denken ze dat alle andere benaderingen ketterij zijn. Alle niet-materialisten geloven van alles en alleen materialisten weten echt hoe het zit. Grappig dat materie zelf niet echt erg substantieel te noemen valt 🙂 …

Het is bovendien een typisch westers idee dat er altijd sprake moet zijn van dualiteiten en polarisatie. Men gelooft graag dat wetenschap en religie elkaars “vijanden” zijn, bijvoorbeeld. Dat hoeft dus helemaal niet. Meerdere visies kunnen naast elkaar bestaan en elkaar aanvullen. Competitie kan men een ziekte noemen omdat het duidelijk veel minder vaak voorkomt in de natuur dan coöperatie.

Al vrij snel leren we de illusie van afgescheidenheid. Via de boekjes waarmee we leren lezen worden zinnen aangeboden zoals: dit is “mijn” pen en dat is “jouw” boek. Maar wat is dat eigenlijk “mijn”? Reclame en politiek spelen handig in op dit idee van individualiteit. We geloven graag dat we individuen zijn en ons bezit wordt een representatie van wie we denken te zijn. De gekunstelde verbinding die we proberen te leggen tussen ons immateriële wezen en de omringende materie is tamelijk absurd. Tijdens voorstelrondes gaan mensen ook altijd hun naam vermelden, hun beroep, misschien hun leeftijd, hun sociale status, enz. Neem al die zaken weg en wat blijft erover? Niets? Misschien. En dat is niet beangstigend, noch ongewenst; het komt misschien dichter bij een echtere werkelijkheid dan we vermoeden, voor zover iets ooit “echt” of “werkelijk” kan zijn … Hoe bepaal je dat? Wanneer geeft iets het gevoel “echt” te zijn? Als je middenin een droom zit, dan kan iedere ervaring heel echt aanvoelen. Is de droomwereld van overdag dan “echter”? Het gaat per slot van rekening toch alleen maar om wat we ervaren, want dat is het enige waar we ooit direct mee in contact komen. Op basis van welke criteria wordt het mogelijk om te bepalen dat de ene ervaring (on)echter is dan de andere? We kunnen ook trouwens nooit direct zelf, plaatsvervangend namens anderen, hun ervaringen ervaren.

Patricia

ADD en ADHD, zijn een fabel zoek op de persoon die ooit het DSM boek heeft ontwikkeld en je ziet het met eigen ogen.
Over diagnostering komt doordat mensen afwijken van de norm, een labeltje moeten krijgen en wat is nou makkelijker dan bovengenoemd label.

Het maakt mij niet zoveel uit wat voor naam het heeft als ik maar merk dat ik anders ben dan andere. Dat ik anders ben met veel drukte in mijn kop heb ik veel problemen gehad en het is mij duidelijk dat het wat is.

Klemens

Dutch Royalty, Notables Accused of Child Killing
http://henrymakow.com/2014/09/dutch-royalty-notables-accused.html

blablabla

Wat is de beweegreden om een label aan te vragen? Zielenrust? Erkenning? Maatschappelijke acceptatie? Of gewoon een sleutel om verder te komen.
Helaas is in het huidige systeem een label soms nodig als sleutel om bepaalde deuren te openen die anders gesloten zouden blijven. Je kunt er zelf voor kiezen of je het label privé wel of niet wil gebruiken.

Dirkje

Ik ben een student Sociaal Pedagogisch medewerker kinderopvang. Ik vind dit een heel interessant onderwerp omdat ik het heel sneu vind voor kinderen als ze een label krijgen. Kinderen met een label zijn weer kwetsbaarder om gepest te worden en worden er heel erg op aangekeken. aan de andere kant is het voor de secundaire opvoeders handig zodat zij op een andere manier behandeld kunnen worden. maar ik vind het niet nodig om daarvoor kinderen te labelen. Als secundair opvoeder moet je gewoon zien wat een kind nodig heeft en daarnaar handelen. Elk kind heeft specifieke aandacht nodig. Ik word erg boos om de labels. Tegenwoordig kunnen ze elk kind labelen.