Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarWe zijn doorgeslagen in het labelen van onze kinderen. Dat is zorgelijk, want een diagnose als ADHD of autisme richt soms meer schade aan dan dat het iets oplost. Gisteren is de campagne Gun kinderen hun eigen label gelanceerd, die aansluit bij de recente conclusies van de Gezondheidsraad.
Volgens de initiatiefnemers verwachten we in de huidige maatschappij te veel van onze kinderen. Dit willen ze bekendmaken met de campagne bestaande uit een film, posters, een website en bijeenkomsten. Deze zijn gericht op ouders, onderwijs, jeugdzorg, wetenschap en overheid, maar ook de kinderopvang kan ervan leren.
Uit de nieuwste cijfers blijkt dat het aantal kinderen en jongeren dat Ritalin gebruikt, de afgelopen jaren is verviervoudigd. Ook is het aantal kinderen met een officiële diagnose voor een psychiatrische stoornis de laatste jaren explosief gestegen. De oorzaak ligt bij de toegenomen prestatiedruk in onze maatschappij en afgenomen tolerantie van afwijkend gedrag.
“Een verviervoudiging, dat kan toch niet? We hebben toch niet opeens een gestoorde, moeilijke generatie kinderen voortgebracht?” vraagt kindercoach en mediadeskundige Liesbeth Hop zich af. Zij startte de campagne vanuit de Nationale Academie voor Media & Maatschappij.
De oorzaak van overdiagnosticering ligt volgens Hop ten eerste bij de maatschappij. “Het begint al op school, met competentiegericht onderwijs; ik word er al moe van als ik het hoor. Kinderen moeten allemaal aan dezelfde norm voldoen, terwijl een norm een omschrijving is van een gemiddelde. Als je daarvan afwijkt, ben je niet normaal. Maar afwijkingen hóren juist bij een gemiddelde.”
Hop stelt dat ook de ouders blaam treffen. “We geloven in de maakbaarheid van ons leven,” zei ze. “En kinderen zijn een verlengstuk van ons leven, dus die moeten ook naar het gymnasium. En als dat dan mislukt, dan zijn we bijna opgelucht wanneer blijkt dat er iets met het kind aan de hand zou zijn. Zo verplaatsen we het probleem van onszelf naar het kind.”
Een psychiatrische diagnose is niet altijd een oplossing, aldus Hop. Vaak werkt het stigmatiserend, veroordeelt het kinderen tot een stereotype en werkt het sociale buitensluiting in de hand. Ook is het erg lastig om van een label af te komen.
[Metro]
Interessant
Als volwassene heb ik het al moeilijk om niet meegezogen te worden in deze dolgedraaide, drukke, agressieve, oppervlakkige en materialistische samenleving waar alles in geld wordt uitgedrukt. Hoe moet dat dan voor een kind zijn?
Je zou hier maar arriveren op deze aarde, maar je ouders hebben het zo druk dat ze voor jou “quality time” moeten reserveren in hun agenda. Je ligt als zuigeling in de kinderwagen, maar je moeder heeft meer aandacht voor haar smartphone dan voor jou. Wanneer het ook maar enigszins mogelijk is, ga je naar de kinderopvang. Wanneer je groot genoeg bent en wilt rennen, moet je voortdurend rondkijken of je niet platgereden wordt. En die computergames, daar kun je je ook heerlijk in verliezen zodat je voor je ouders geen last bent. Dat is allemaal heel “normaal” geworden in onze huidige wereld. En als kind ontbreekt je het nodige vocabulaire, en behalve je eigen natuur heb je geen referentiekader. Hoe protesteer je dan? Door heel druk te worden? Of door je helemaal in jezelf te keren? Dán krijg je tenminste aandacht….
Ik ben geen deskundige, maar ik denk wel eens dat onze door cijferfetisjisten gestuurde samenleving zo fantasieloos is geworden, dat normale en natuurlijke activiteit, spontaniteit en creativiteit van kinderen al verdacht zijn. Ik ben blij dat ik als kind nog gewoon ongehinderd kon rotzooien buiten, zodat ik ’s avonds bekaf was.
Volmondig mee eens.
Los van het feit, dat je in veel gevallen twijfel kunt hebben of de diagnose wel juist is gesteld (in Nederland hebben met name kinderen procentueel veel vaker dergelijke “aandoeningen” dan wereldwijd), door het bulkprincipe worden de mensen waar daadwerkelijk wat mee is, ondergesneeuwd en zullen zij vaker onvoldoende juiste behandeling ontvangen.
Een ander misverstand wat hier uit is voortgekomen, is dat deze aandoeningen alleen maar bij kinderen zouden voorkomen, en niet meer bij volwassenen (dan zij ze er overheen “gegroeid”). Mevrouw Hop legt precies de vinger op de zere plek door naar de ouders te wijzen. In een aantal gevallen is het juist hun onvermogen waaruit de gang naar de kinderpsychiatrie is ontstaan.
“De oorzaak van overdiagnosticering ligt volgens Hop ten eerste bij de maatschappij.”
Fout.
De oorzaak ligt voornamelijk bij een pseudowetenschappelijk pruttelkookboek als de DSM welke volstaat met empirisch onbewezen voornamelijk onzindiagnoses.
Als psychiatrie wetenschap is dan is Jomanda met haar ingestraalde water dat ook.
Dan Jomanda ook in het basispakket!!
Misschien dat haar ingestraalde water hetzelfde placebo effect weet te bewerkstelligen als de meeste anti depressiva, wie weet….
“The DSM V as prior versions, has content that is agreed upon by acclimation on conferences.
How scientific.” :-)
Ik heb ook ADD en ik denk dat wij een grote voorsprong in dit nieuwe tijdperk en Frrequentie gaan krijgen op degene die het niet hadden.
Zo zullen de titels van andere in het geniet gaan vallen.