Paranormaal

“Bewijs dat ziel het lichaam verlaat tijdens bijna-doodervaring”

Help ons door deze info met jouw vrienden op je socials te delen!
Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Sinds Pim van Lommel (oud-cardioloog) verhalen van patiënten met een bijna-doodervaring (BDE) heeft bestudeerd en veel hieromtrent heeft gepubliceerd, is dit fenomeen bespreekbaar geworden en is er heel wat informatie over gekomen.

In het boek Wat een stervend brein niet kan worden bijna tachtig casussen beschreven die verzameld zijn door Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit. Deze casussen zijn ontleend aan grondig onderzochte bronnen. De drie auteurs proberen al doende aan te tonen dat het juist de paranormale ervaringen zijn die BDE’s zo belangrijk maken.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

"Bewijs dat ziel het lichaam verlaat tijdens bijna-doodervaring"Bijna-doodervaringen kunnen parapsychologische of paranormale aspecten vertonen. Onder deze aspecten verstaat men verschijnselen die gekoppeld zijn aan de geest, de ziel of het bewustzijn en die niet in het gangbare materialistische wereldbeeld passen.

Het betreft hier casussen die niet alleen door de BDE’er zelf gemeld zijn, maar ook bevestigd worden door derden, zoals familieleden, vrienden, artsen of verpleegkundigen. Het gaat om de ‘harde kern’ op dit gebied.

Hieronder volgen enkele samenvattingen van een drietal casussen:

Buitenzintuiglijke waarneming van de naaste omgeving

De Amerikaanse arts Joan La Rovere vertelde Sam Parnia dat ze deel uitmaakte van een medisch team dat naar kleine lokale ziekenhuizen ging om zieke kinderen op te halen die in het Great Ormond Street Hospital te Londen een speciale behandeling moesten ondergaan. Op een avond ging ze met de rest van het team naar een ziekenhuis in Kent, om een negenjarig kind met een ernstige nieraandoening op te halen. Tijdens de rit met de ambulance kwam het team vast te zitten in het verkeer, waardoor de toestand van het meisje sterk achteruit ging.

Plotseling begaf het hart van het meisje het en ze kreeg een hartstilstand. Het team van La Rovere begon onmiddellijk met een reanimatie, maar slaagde er niet in haar hart weer op gang te brengen. Men bleef het echter proberen en La Rovere probeerde het meisje gerust te stellen door tegen haar te praten. Rond het moment waarop ze aankwamen bij het Great Ormond Street Hospital, begon het hart van het meisje weer op gang te komen, hoewel ze nog in een erg kritieke en onstabiele toestand verkeerde.

Uiteindelijk herstelde het meisje toch en enkele maanden later bracht ze een bezoek aan het ziekenhuis om iedereen te ontmoeten die voor haar gezorgd had. Parnia schrijft dat ze daarbij vroeg: “Waar is die Amerikaanse dokter die in de ambulance voor me zorgde en onderweg tegen me praatte?” Ze had alles van bovenaf gezien en kon zich alle details herinneren.

Telepathie

Een jonge cardioloog uit South-Dakota vertelde Raymond Moody hoe hij op een dag een aanrijding had met zijn auto, toen hij ’s ochtends op weg was naar het ziekenhuis. Hij was erg van streek en maakte zich grote zorgen dat de mensen in kwestie een aanzienlijke schadevergoeding van hem zouden eisen.

De man was hier nog mee bezig toen hij naar de afdeling spoedeisende hulp snelde om iemand te reanimeren die een hartstilstand had gehad. De dag erop vertelde de man die hij gered had dat hij tijdens de reanimatie uit zijn lichaam was getreden en hem had gadegeslagen tijdens zijn werk.

De arts vroeg zijn patiënt wat hij dan zoal gezien had en was verbaasd over de juistheid van de beschrijving van de gebeurtenissen. De patiënt vertelde hem exact hoe de medische instrumenten eruit hadden gezien en in welke volgorde ze gebruikt waren. Hij beschreef de kleuren en de vormen van het gereedschap, en zelfs de wijzerplaatjes op diverse apparaten. Wat de cardioloog pas echt overtuigde was de volgende uitspraak: “Dokter, ik kon zien dat u zich zorgen maakte over dat ongeluk. Maar u heeft geen enkele reden om zich over zulke dingen zorgen te maken. U wijdt uw tijd aan andere mensen. Niemand zal u iets aandoen.”

Contact met onbekende overledene

Sam Parnia bespreekt de casus van een jongen van drieënhalf die hij Andrew noemt. Deze jongen kreeg tijdens een openhartoperatie een BDE, waarbij een ‘zwevende dame’ zag. “Die dame kwam en nam me mee. Ze hield mijn hand vast en we zweefden omhoog… […] Het was goed, de dame zorgde voor mij, de dame houdt van me, ik was niet bang, het was fijn. […] Ik was wakker, maar ik was bovenaan bij het plafond en toen ik naar beneden keek lag ik in een bed met mijn armen naast me en dokters deden iets aan mijn borst. Alles was heel licht en ik zweefde terug naar beneden.”

Andrew herkende een jaar later bij een televisieprogramma over een hartoperatie bij een kind de bypass-machine die volgens hem ook bij zijn eigen operatie was gebruikt. Hij had dit waargenomen toen hij met ‘die dame’ naar boven zweefde. Een tijdje later liet zijn moeder hem een keer een oude foto van haar moeder zien toen deze haar leeftijd had. Andrew zei: “Dat is ze, dat is die dame.”

Lees hier meer casussen.

Het boek ‘Wat een stervend brein niet kan’ is hier verkrijgbaar.

[Epoch Times]

0 0 stemmen
Beoordeel dit artikel

Interessant

Vind je deze info goed?
Klik hieronder en deel het op je Socials!
+
Meld je aan op onze gratis PUSH meldingen
Aanmelden
?
+
Volg ons op ons gratis Telegram kanaal
Volg Ons
?
+
Steun ons met een vrijwillige bijdrage
Doneer
?

Robin de Boer

Robin de Boer (1983) heeft Economische Geografie gestudeerd aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij is sinds juni 2014 werkzaam als hoofdredacteur van NineForNews.
guest

20 Reacties
Oudste
Nieuwste Meeste stemmen
Inline Reacties
Alle reacties zien
wolfje
wolfje
9 jaren geleden

sommigen noemen het wishful thinking. klaar ben je er mee

Boppie
Boppie
9 jaren geleden

Ik geniet nog elke dag van die ervaring omdat ik weet dat het leven zo immens mooi kan zijn, ondanks de teringzooi (sorry voor het woordgebruik) die we er met zijn allen van maken op deze mooie aarde.

Die ervaring geeft me elke dag weer de kracht om verder te gaan en mijn wensen en dromen (hoe klein ook) tot leven te brengen. Dat is waarom ik op deze aarde ben geboren.

En gelukkig… het is “mijn” ervaring.

weird kid
weird kid
9 jaren geleden

Ik heb een aantal maanden terug zodanig slecht in mn vel gezeten (Door blowen depri slechte mensen en invloeden om me heen) dat ik mn slaap denk ik een bijna doodervaring heb gehad. Ik hou t bij meerdere dimensies en een genot wat vergelijkbaar is met alsof je een megalang je plas hebt opgehouden en eindelijk mag plassen.

bianca
bianca
9 jaren geleden

Ik heb dat in 1985 meegemaakt tijdens een abces in mijn onderbuik dat ik op sterven lag ik had 42 gr koorts en had mijn lichaam verlaten zag mij vanuit n hoek liggen liep door een tunnel zag mijn oma en opa die ik niet kon naar mij rennen en dat was zulk vredig gevoel dat ik t liefste daar was gebleven!. Ik wilde niet terug dat nog een meneer kwam die vertelde toen dat mijn werk er nog niet opzat en terug moest gaan. En daarmee werd ik wakker op de ok tafel en werd zonder verdoving in t litteken open gemaakt. Dat gevoel vergeet ik niet meer en weet dat de doden onder ons leven.

Back to top button
20
0
We lezen graag je reactie!x