Sinds Pim van Lommel (oud-cardioloog) verhalen van patiënten met een bijna-doodervaring (BDE) heeft bestudeerd en veel hieromtrent heeft gepubliceerd, is dit fenomeen bespreekbaar geworden en is er heel wat informatie over gekomen.
In het boek Wat een stervend brein niet kan worden bijna tachtig casussen beschreven die verzameld zijn door Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit. Deze casussen zijn ontleend aan grondig onderzochte bronnen. De drie auteurs proberen al doende aan te tonen dat het juist de paranormale ervaringen zijn die BDE’s zo belangrijk maken.
Bijna-doodervaringen kunnen parapsychologische of paranormale aspecten vertonen. Onder deze aspecten verstaat men verschijnselen die gekoppeld zijn aan de geest, de ziel of het bewustzijn en die niet in het gangbare materialistische wereldbeeld passen.
Het betreft hier casussen die niet alleen door de BDE’er zelf gemeld zijn, maar ook bevestigd worden door derden, zoals familieleden, vrienden, artsen of verpleegkundigen. Het gaat om de ‘harde kern’ op dit gebied.
Hieronder volgen enkele samenvattingen van een drietal casussen:
Buitenzintuiglijke waarneming van de naaste omgeving
De Amerikaanse arts Joan La Rovere vertelde Sam Parnia dat ze deel uitmaakte van een medisch team dat naar kleine lokale ziekenhuizen ging om zieke kinderen op te halen die in het Great Ormond Street Hospital te Londen een speciale behandeling moesten ondergaan. Op een avond ging ze met de rest van het team naar een ziekenhuis in Kent, om een negenjarig kind met een ernstige nieraandoening op te halen. Tijdens de rit met de ambulance kwam het team vast te zitten in het verkeer, waardoor de toestand van het meisje sterk achteruit ging.
Plotseling begaf het hart van het meisje het en ze kreeg een hartstilstand. Het team van La Rovere begon onmiddellijk met een reanimatie, maar slaagde er niet in haar hart weer op gang te brengen. Men bleef het echter proberen en La Rovere probeerde het meisje gerust te stellen door tegen haar te praten. Rond het moment waarop ze aankwamen bij het Great Ormond Street Hospital, begon het hart van het meisje weer op gang te komen, hoewel ze nog in een erg kritieke en onstabiele toestand verkeerde.
Uiteindelijk herstelde het meisje toch en enkele maanden later bracht ze een bezoek aan het ziekenhuis om iedereen te ontmoeten die voor haar gezorgd had. Parnia schrijft dat ze daarbij vroeg: “Waar is die Amerikaanse dokter die in de ambulance voor me zorgde en onderweg tegen me praatte?” Ze had alles van bovenaf gezien en kon zich alle details herinneren.
Telepathie
Een jonge cardioloog uit South-Dakota vertelde Raymond Moody hoe hij op een dag een aanrijding had met zijn auto, toen hij ’s ochtends op weg was naar het ziekenhuis. Hij was erg van streek en maakte zich grote zorgen dat de mensen in kwestie een aanzienlijke schadevergoeding van hem zouden eisen.
De man was hier nog mee bezig toen hij naar de afdeling spoedeisende hulp snelde om iemand te reanimeren die een hartstilstand had gehad. De dag erop vertelde de man die hij gered had dat hij tijdens de reanimatie uit zijn lichaam was getreden en hem had gadegeslagen tijdens zijn werk.
De arts vroeg zijn patiënt wat hij dan zoal gezien had en was verbaasd over de juistheid van de beschrijving van de gebeurtenissen. De patiënt vertelde hem exact hoe de medische instrumenten eruit hadden gezien en in welke volgorde ze gebruikt waren. Hij beschreef de kleuren en de vormen van het gereedschap, en zelfs de wijzerplaatjes op diverse apparaten. Wat de cardioloog pas echt overtuigde was de volgende uitspraak: “Dokter, ik kon zien dat u zich zorgen maakte over dat ongeluk. Maar u heeft geen enkele reden om zich over zulke dingen zorgen te maken. U wijdt uw tijd aan andere mensen. Niemand zal u iets aandoen.”
Contact met onbekende overledene
Sam Parnia bespreekt de casus van een jongen van drieënhalf die hij Andrew noemt. Deze jongen kreeg tijdens een openhartoperatie een BDE, waarbij een ‘zwevende dame’ zag. “Die dame kwam en nam me mee. Ze hield mijn hand vast en we zweefden omhoog… […] Het was goed, de dame zorgde voor mij, de dame houdt van me, ik was niet bang, het was fijn. […] Ik was wakker, maar ik was bovenaan bij het plafond en toen ik naar beneden keek lag ik in een bed met mijn armen naast me en dokters deden iets aan mijn borst. Alles was heel licht en ik zweefde terug naar beneden.”
Andrew herkende een jaar later bij een televisieprogramma over een hartoperatie bij een kind de bypass-machine die volgens hem ook bij zijn eigen operatie was gebruikt. Hij had dit waargenomen toen hij met ‘die dame’ naar boven zweefde. Een tijdje later liet zijn moeder hem een keer een oude foto van haar moeder zien toen deze haar leeftijd had. Andrew zei: “Dat is ze, dat is die dame.”
Lees hier meer casussen.
Het boek ‘Wat een stervend brein niet kan’ is hier verkrijgbaar.
De mensen moesten eens weten hoe de wereld echt in elkaar zit. Dit is de schokkende waarheid over geheime diensten
Schokkend onderzoek: Brein lijkt actief te blijven nadat mensen zijn gestorven
VIDEO: Onderzoek ingesteld naar mysterieuze dood van complottheoreticus Max Spiers
Franse Twitter-peiling: Ruim 90 procent zegt dat de westerse media tegen ons liegen
Rabbijn vergelijkt coronabeleid met nazi-Duitsland: ‘Nederland dreigt totalitaire samenleving te worden’
Starsuckers (documentaire)
Astrobioloog: Tijd om oorsprong van het leven te herzien
Geen samenspanning, geen obstructie. Dit zijn de uitkomsten van het langverwachte en veelbesproken Ruslandonderzoek rond Trump
Journalist vraagt op persconferentie NASA naar planeet Nibiru