Eén van de grootste tragedies van de 20e eeuw waar u nog nooit van hebt gehoord

Help anderen door deze informatie met iederen die je kent op je social netwerk te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog vond één van de grootste tragedies van de 20^e eeuw plaats: tussen de 12 miljoen en 18,1 miljoen etnische Duitsers werden uitgezet naar hun land van herkomst.

De geallieerden voerden na de oorlog de grootste gedwongen bevolkingsverplaatsing uit de geschiedenis uit.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Hierbij kwamen vele miljoenen Duitsers om het leven.

16,5 miljoen Duitsers

Deze tragedie is uitvoerig onderzocht door historici, wiens werk is gepubliceerd door onder meer Harvard University Press, Yale University Press, Basic Books en Palgrave Macmillan.

Omdat de media er vrijwel nooit aandacht aan hebben besteed, weten de meeste mensen er niets over.

Volgens één schatting zijn 16,5 miljoen Duitsers uitgezet: 9,3 miljoen binnen de rijksgrens van 1937 en 7,2 miljoen daarbuiten.

Het gaat daarbij om 2.382.000 Oost-Pruisen, 1.822.000 Oost-Pommeranen, 614.000 in Brandenburg ten oosten van de Oder en 4.469.000 Sileziërs.

Buiten de rijksgrens van 1937 gaat het om 240.000 in Memel en de Baltische staten, 373.000 in Danzig, 1.293.000 in Polen, 3.493.000 in Tsjechoslowakije, 610.000 in Hongarije, 509.000 in Joegoslavië en 785.000 in Roemenië.

De Russen hebben de meeste van hun 1,8 miljoen Wolga-Duitsers niet verbannen, maar elders in de Sovjet-Unie herplaatst.

Vreselijke tocht

Generaal Dwight D. Eisenhower stuurde op 18 oktober 1945 een telegram naar Washington:

In Silezië zorgen de Poolse methodes voor een massale uittocht van Duitsers richting het westen. Duitsers krijgen te horen dat ze hun huis moeten verlaten. Velen die niet goed ter been zijn, worden in kampen geplaatst waar de omstandigheden ronduit slecht zijn. Het dodental is Breslau is vertienvoudigd en de kindersterfte bedraagt 75 procent. Er trekken naar schatting 10 miljoen Duitsers van Polen en Tsjechoslowakije richting de Russische zone.

Verslaggever Donald Mackenzie van de New York Daily News meldde vanuit Berlijn:

Op het Stettiner Bahnhof vertelden Duitse vluchtelingen, onderdeel van een groep van 12 miljoen tot 19 miljoen die Oost-Pruisen en Silezië was uitgezet, het verhaal van hun vreselijke tocht, waarbij meer dan een kwart langs de kant van de weg stierf en de rest zo uitgehongerd was dat ze bijna niet meer konden lopen. Een zuster uit Stettin – een jonge, knappe blondine – vertelde hoe haar vader was doodgestoken door Russische soldaten, die haar moeder en zus verkrachtten en vervolgens haar kamer probeerden binnen te komen. Ze wist te ontsnappen en verstopte zich vier dagen lang met vier andere vrouwen in een hooibaal. Onderweg naar Berlijn werd ze één keer overvallen door Russische troepen en twee keer door Polen. Vrouwen die zich verzetten, werden doodgeschoten, zei ze.

De Joegoslavische interneringskampen

Op 8 december 1945 deed Bertrand Russell van tijdschrift The New Leader zijn beklag over de uitzettingen:

In Potsdam was afgesproken dat dit op een menselijke en ordelijke manier zou gebeuren, maar daar is niets van terechtgekomen. Vrouwen en kinderen werden in treinen gestopt, waar ze meestal werden beroofd. De reis naar Berlijn nam vele dagen in beslag, maar ze kregen geen voedsel. Velen waren overleden tegen de tijd dat ze Berlijn bereikten. Kinderen die onderweg overleden, werden uit het raam gegooid. Voor de meesten was er geen ruimte in de treinen. Zij moesten de reis te voet maken. Het is niet bekend om hoeveel mensen het precies gaat. [De Britse politicus] Ernest Bevin schat dat het er negen miljoen zijn.

De interneringskampen voor etnische Duitsers in Joegoslavië waren misschien nog wel het ergste. De Britse ambassade in Belgrado meldde dat het voedselrantsoen in het kamp Ridica ‘bestond uit waterige soep en 200 gram maïsbrood dat zo hard was dat je het in water moest dopen voordat het eetbaar was’.

In een ander kamp, Krusevlje, vielen tot wel 200 doden per dag. In andere kampen in Joegoslavië was het niet veel beter gesteld, aldus de ambassade.

Onvermijdelijk

In 1946 schreef de Britse ambassade aan het kabinet van premier Attlee dat ‘de omstandigheden waarin de Duitsers leefden in Joegoslavië deden denken aan die in [concentratiekamp] Dachau’.

De ambassade voegde toe dat de ‘uitroeiing en uithongering’ van de Joegoslavische Volksdeutsche ‘een misdaad tegen de menselijkheid’ is.

Journalist Goronwy Rees schreef op 2 november 1945:

Het is onvermijdelijk dat miljoenen Duitsers de komende winter zullen sterven. Het is onvermijdelijk dat miljoenen van de nomaden die doelloos rondzwerven in Duitsland maar één rustplaats zullen vinden: het graf.

Omdat de westerse media nauwelijks aandacht besteedden aan de uitzetting van Duitse burgers, wisten de meeste mensen in bijvoorbeeld de Verenigde Staten en Groot-Brittannië helemaal niet wat er gaande was.

[Paul Craig Roberts]

Lees meer over:
Duitsland Eisenhower Joegoslavië Tweede Wereldoorlog