Deze voorbeelden laten zien dat de mainstream media uitermate vatbaar zijn voor manipulatie

Help mee door dit met vrienden op je social media te delen!

Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaar

In tijden van oorlog is de waarheid altijd het eerste slachtoffer. Dat zegt Ludo De Brabander, woordvoerder van vredesorganisatie Vrede vzw.

Hij voegt toe dat de mainstream media uitermate vatbaar zijn voor manipulatie. Ze blijken zich regelmatig schuldig te maken aan het verspreiden van nepnieuws.

---Lees verder na dit advertentieblokje---

Leugens en manipulaties zijn bijna in alle grote militaire interventies van de afgelopen decennia bepalend geweest om een oorlog te starten, aldus De Brabander.

Servië

In de aanloop naar en tijdens de NAVO-oorlog tegen Servië in 1999 beweerden verschillende Europese leiders dat het Servische leger zich schuldig maakte aan etnische zuiveringen en slachtpartijen.

De Duitse minister van Defensie Scharping sprak zelfs van een concentratiekamp in de Kosovaarse hoofdstad Pristina.

De Duitse minister van Buitenlandse Zaken vergeleek het gedrag van de Serviërs met de nazi-praktijken in Auschwitz.

Achteraf bleek daar niets van waar te zijn.

Toch bedienden toenmalige politieke leiders als Clinton en Blair zich van deze verdraaide of leugenachtige beweringen.

Er werd duidelijk op een oorlog aangestuurd en het was belangrijk om de publieke opinie te overtuigen.

De media stelden zich buitengewoon volgzaam en zelfs militant op. Net als nu met Syrië werden critici de mond gesnoerd.

Golfoorlogen

Propaganda en de ronduit oorlogszuchtige houding van de media waren ook doorslaggevend voor het uitbreken van de Golfoorlogen tegen Irak.

Een getuigenis van een verpleegster over de moord op baby’s door Iraakse soldaten na de inval in Koeweit in 1990 werd door miljoenen Amerikanen bekeken.

President Bush verwees in zijn toespraken vaak naar het voorval, maar de getuigenis bleek compleet verzonnen te zijn.

De vrouw was de dochter van de Koeweitse ambassadeur in de VS en was op dat moment helemaal niet in Koeweit.

De media pikten het verhaal toch gretig op.

Sommige journalisten deden er nog een schepje bovenop en noemden Saddam Hoessein de ‘nieuwe Hitler’.

In de aanloop naar de Golfoorlog van 2003 lieten de media zich compleet vangen om zich vervolgens te vergalopperen in oorlogsretoriek, stelt De Brabander.

De meeste westerse media slikten alles van hun regeringsleiders: het verhaal over de massavernietigingswapens, de band tussen Al Qaida en het Iraakse regime, enzovoorts.

Dat het ook wel eens om economische belangen kon gaan, vormde amper een discussie.

Libië

De oorlog in Libië werd voorgesteld als noodzakelijk om de Libische bevolking te beschermen tegen genocidale praktijken van hun leider, ook al waren daar weinig aanwijzingen voor.

Overdrijvingen werden wederom niet geschuwd en het aantal kritische stemmen was vrijwel nihil.

De enkeling die zich tegen de oorlog verzette, kreeg het verwijt een dictator zijn gang te laten gaan.

Maar geen woord over het feit dat alle landen die met de NAVO ten strijde trokken massaal wapens leverden aan datzelfde ‘dictatoriale regime’.

“In oorlogstijd zijn de media er voor de machthebbers,” zegt De Brabander.

Syrië

In de huidige context is het volgens hem belangrijk te benadrukken dat de VS al sinds 2003 naar een ander regime in Syrië streeft.

We kregen de laatste tijd veel beelden te zien van bussen met burgers en strijders die naar het rebellengebied in Idlib werden vervoerd, maar er zijn ook vele duizenden naar West-Aleppo getrokken, dat onder controle staat van het regime.

Het moet nu mogelijk zijn om mensen daar te interviewen, maar toch is dat nauwelijks gebeurd.

“Dat alleen al moet een gezond wantrouwen over de informatie die via de mainstream media tot ons komt toch voeden?” besluit De Brabander.

[MO]

Lees meer over:
al-Qaida Aleppo Irak Libië NAVO nepnieuws Syrië