Er is helaas geen gesproken versie van dit artikel beschikbaarTienke Klein bracht haar kleuterjaren door in een Jappenkamp in Indonesiƫ. Ze ziet haar oorlogservaring als een vergrootglas dat zichtbaar maakt wat verborgen was. Tienke kreeg een bijna-doodervaring die haar veel zicht bood op het grotere geheel van de ziel.
In het kamp Ambarawa, op sterven na dood, hoort Tienke een stem diep binnen in zich zeggen dat de gruwelen van de oorlog en het kamp niet de waarheid zijn. Het is iets doms van mensen. De stem geeft haar kracht om vol te houden.
Ze overleeft met haar ouders, broer en zus de Tweede Wereldoorlog. Ternauwernood ontsnapt aan de woede van de IndonesiĆ«rs, keerden veel geĆÆnterneerden terug naar een Nederland dat geen raad wist met die vergeten bevolkingsgroep.
Toen Tienke aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werd bevrijd uit Ambarawa, had ze een lange tijd nodig om te herstellen. Op een dag fietste ze over straat toen ze werd geschept door een auto. Op dat momentĀ voelde ze een enorme woede in zich opkomen.
āPlotseling werd ik uit mijn lichaam geworpen,ā zei ze. āIk was niet boos meer. Ik voelde een energie die door alles heenĀ ging. Ook door mij. Ik was die energie. Die energie was alles tegelijk. Die energie was liefde. Die energie was wijsheid. Die energie was dynamiek.ā
Ze kreeg in Ć©Ć©n klap antwoord op al haar vragen. āIk was zo ontzettend gelukkig,ā zei ze. āIk was niet dood, maar ik was ook niet in mijn lichaam.ā Klein kreeg twee duidelijke zinnen mee. De ene was: āMensen hebben lief voor zover ze kunnen.ā En de andere was: āJe hoeft nergens naartoe.ā
Toen Klein weer bij kennis was besefte ze dat ze meer verwachtte van mensen, wat leidde tot teleurstelling. De tweede boodschap deed haar beseffen dat ze vrij kan zijn, of ze nu op straat loopt, thuis is of in een concentratiekamp zit. Tijdens haar bijna-doodervaring zag ze haar leven in een flits aan zich voorbijgaan.
āIk realiseerde me dat ik nog altijd probeerde om uit het kamp te komen, ook al was ik al bevrijd,ā zei ze. āIk hoef nergens naartoe te gaan om die vrijheid terug te winnen. De onderliggende traumaās veranderen er namelijk niet door.ā
Tienke schreef naar aanleiding van haar ervaringen het boek āDe Kiemā, dat hier verkrijgbaar is.
Interessant
Dank je wel Tienke, dat je dit hebt willen delen. Het is prachtig en ontroerend en wat fijn dat je vrede kunt hebben met jouw levenservaringen, die behoorlijk pittig zijn geweest. Het ga je goed en ik hoop dat je wanneer nodig die Stem weer zult horen. Liefs
Tienke, dit raakt me enorm. De manier waarop je jouw BDE’s vertelt zijn vanuit zo’n grote liefde, daar word ik stil van. Mijn vader heeft me zijn BDE verteld en dit komt boven. In 1978 heeft ie tijdens een alles of niets operatie zijn wonderlijke ervaring meegemaakt. Hij heeft zijn chirurg dit ook verteld en gelukkig was dit een wijs man, die dit soort verhalen en OK (Operatie-Kamer)-ervaringen niet afdeed als zijnde verbeelding.
Afgelopen dinsdag was mijn 18-jarige dochter bij me en kwam het onderwerp BDE “toevallig” ter sprake. Ik vertelde haar het BDE-verhaal van mijn vader. Erg geboeid zat ze te luisteren en stelde mij nog een aantal voor haar belangrijke vragen, waarop ik antwoord kon geven. Als jonge vrouw beseft ze zich maar al te goed, dat er zogezegd meer is tussen hemel en aarde. Ik zal haar deze link van jou toesturen, want dan hoort ze de ervaring van iemand anders en voelt ze de manier waarop jij dit vertelt, nl. bijzonder integer en liefdevol zonder angst. Geweldig veel dank voor het kunnen en willen delen via internet.
Dat 2e filmpje op 6:40 erg herkenbaar altijd dat lege gel*l van mensen om je heen. Daar hoef je geen bijna dood ervaring voor op te doen š
Hmmm weer iemand die z’n boek wilt verkopen, wordt blijkbaar “hip” om het te doen..
Kzeg niet dat het niet of wel waar is, maar zoals gewoonlijk 1 kant van het verhaal en mensen volgen de wind.